Pracoholizm to z pewnością nie powód do dumy, dlatego dzień ten nie ma na celu gloryfikowania uzależnienia od pracy, ale uświadomienie jego skutków. Tak jak każde inne uzależnienie, łącznie z narkomanią czy alkoholizmem, pracoholizm stopniowo wyniszcza człowieka fizycznie i psychicznie. Można przy tym zaobserwować całą gamę symptomów: od typowych objawów nadmiaru stresu, takich jak bóle głowy czy stawów, po kłopoty ze snem, aż po całkowite wyobcowanie z życia rodzinnego. Małżeństwa, w których jedna z osób cierpi na pracoholizm, kończą się rozwodem dwa razy częściej niż w przypadku „zdrowych” par. W Japonii, znanej z etosu pracy, prowadzone są nawet statystyki przypadków karōshi, czyli nagłej śmierci z przepracowania, zwykle wskutek zawału serca lub wylewu. Większość pracoholików nie dostrzega swojego problemu, przez co nie sposób im pomóc. Walka z uzależnieniem od pracy jest wyjątkowo trudna również dlatego, że pracoholizm w wielu kulturach na świecie jest dość powszechnie uznawany za tzw. „szanowane uzależnienie”, nader często równane z pracowitością. Nie oznacza to jednak, że pomoc nie jest możliwa. Po odpowiedniej terapii pracoholik jest w stanie ograniczyć ilość czasu spędzanego w pracy, istotnie zwiększając przy tym swoją wydajność. Badania wskazują, że ex-pracoholicy mogą w 50 godzin zrobić to, na co wcześniej potrzebowaliby ponad 80 godzin.
Warto zatem postarać się, by Dnia Pracoholików nie obchodzić w pracy.