Imieniny Barbary

Pochodzenie

Imię ma rodowód grecko-łaciński. W języku greckim przymiotnik „barbaros” oznacza „niegreckiego”, „nie mówiącego po grecku”, „niekulturalnego”, „cudzoziemca”. W tłumaczeniu dosłownym jest to „taki, który mówi bar-bar”. Rzymianie mianem „barbaros” także zaczęli nazywać inne ludy. Barbara jest więc w wolnym tłumaczeniu „cudzoziemką”. W starożytności imię funkcjonowało także w męskiej formie „Barbarus”.
W Polsce imię datuje się na 1354 rok. Inne formy, które znane są z późniejszych lat to Warwara (forma ruska), Barbora, Barbarka.
W 2014 roku imię Barbara nadano ponad 1400 dziewczynkom.

Patron

Św. Barbara

Życie św. Barbary bardziej znane jest z legend niż potwierdzonych faktów. Wywodziła się z bogatej pogańskiej rodziny z Heliopolis, a jej ojciec Dioskuros był fanatycznym przeciwnikiem chrześcijan. Od małego podziwiano jej niezwykłą urodę i inteligencję, na niej nie robiło to jednak większego wrażenia. Gdy została wysłana na studia do Nikodemii, zetknęła się z chrześcijanami i przekonała się do tego, że to w tym środowisku powinna spędzić resztę życia. W tym czasie korespondowała nawet z wielkim pisarzem Orygenesem z Aleksandrii i pod jego wpływem złożyła chrzest i śluby czystości.

Ojciec Barbary, który nie mógł się pogodzić z tym, że została chrześcijanką i nie wyparła się wiary uwięził ją w wieży. Według legendy młoda kobieta kazała zrobić murarzom trzy okna (zamiast planowanych dwóch) na znak Trójcy Świętej. Gdy Dioskuros się o tym dowiedział i próbował pobić córkę, zstąpił anioł i udzielił jej schronienia. Później wyrodny ojciec zaciągnął ją przed oblicze namiestnika, który kazał ją wychłostać. W nocy jednak anioł zagoił jej rany i udzielił komunii świętej. Bezsilny namiestnik cały czas jednak dążył do ukarania Barbary: była podpalana pochodniami, bita maczugami, obcięto jej pierś.

Gdy zamierzano ją oszpeconą wygnać do miasta, z nieba zstąpił anioł, który okrył jej ciało białą szatą. Namiestnik podjął wtedy decyzję, że Barbara zginie ścięta mieczem, a wyrok wykonał jej ojciec. Spotkała go za to jednak zasłużona karą, wkrótce potem bowiem Dioskuros zginął rażony piorunem. Jej śmierć miała miejsce około roku 305 w Nikomedii lub Heliopolis, podczas wyjątkowo okrutnych prześladowań za panowania cesarza Maksymiana.

Kult św. Barbary rozwinął się wielu krajach, również w Polsce. Wspominana jest już pod datą 4 grudnia w modlitewniku Gertrudy, córki Mieszka II. Pierwszy kościół ku jej czci wystawiono w 1262 roku w Bożygniewie koło Środy Śląskiej.

Patronką górników św. Barbara została pod koniec epoki średniowiecza. Wiąże się to z legendą, według której uciekająca przed ojcem dziewczyna schroniła się w otwierającej nagle skale. Znane jest przysłowie jak „Barbara święta, o górnikach pamięta”. Warto pamiętać, że dzień św. Barbary z Nikomedii, patronki dobrej śmierci i trudnej pracy, jest bardzo hucznie obchodzony w naszym kraju. Św. Barbara jest również patronką osób pracujących na morzu, a jej wizerunek umieszczano na łodziach, bowiem „żaden majtek na bez Barbarki na wodę się nie puścił”.

W Nadrenii św. Barbara uważana jest za towarzyszkę św. Mikołaja i to właśnie ona obdarowuje dzieci prezentami.

Cechy

Imienniki przedstawiają Barbarę bardzo pozytywnie a zarazem intrygująco. Barbara należy bowiem do kobiet, która bywa łagodna, wrażliwa i współczująca, ale też pewna siebie, wojownicza a niekiedy nawet pyszałkowata. Jest unikatowym połączeniem dwóch skrajnych osobowości, które się przenikają i uzupełniają. Tak samo jest, jeśli chodzi o pracowitość – Barbara należy do osób rzetelnych, profesjonalnych i aktywnych, ale lubi też czasem poleniuchować.

Barbara jest opiekuńczym człowiekiem, stąd gdy ktoś próbuje zrobić krzywdę jej bliskim zamienia się w lwicę. Znajomi chętnie zwracają się do niej o poradę, gdyż często wie jak rozwiązać dany problem.

Każdy, kto zna Barbara potwierdzi, że jest ona straszną gadułą. Ciężko wejść jej w słowo, ale na pewno ma talent do opowiadania historyjek czy dowcipów. Dzięki temu, że jest wygadana, inteligentna i sprytna potrafi załatwić każdą sprawę, poza tym niełatwo ją zbyć czy oszukać. Jeśli widzi, że ktoś postępuje wobec niej nieczysto, nie odpuści tego, jest bowiem bardzo pamiętliwa.

Barbara potrafi się komunikować i przekazywać myśli nie tylko bezpośrednio, ale i za pomocą wierszy, artykułów czy wypracowań. Ma zdolności literackie – zarówno jeśli chodzi o styl, znajomość ortografii i gramatyki, jak i tzw. „lekkie pióro”.

W stosunku do płci przeciwnej Barbara traci trochę ze swojej pewności, zwłaszcza w towarzystwie mężczyzn, którzy jej się podobają. Nagle zamienia się w tajemniczą, cichą dziewczynę, która lubi być zdobywana i odkrywana.

Według wielu źródeł Barbara ceni sobie przyrodę, naturę, a od mieszkania w mieście, woli wieś. Jest też zapaloną podróżniczką, lubi poznawać inne kraje.