Imieniny Bogdana

Pochodzenie

Jest to jedno z najstarszych polskich imion osobowych, w którego skład wchodzą dwa człony: „Bóg” i „dan”. Pierwotne znaczenie brzmi więc „dany przez Boga”. Dawniej, nie tylko w języku staropolskim ale też i staroruskim imię to miało formę Bogodan.

Jako że jest to jedyne imię w językach słowiańskich z końcówką „-dan” przypuszcza się, że zostało ono przejęte przez Słowian od irańskich Scytów, gdzie funkcjonuje imię o tym samym znaczeniu – Bagadata. Słowiańskie imiona z początkowym składnikiem „Bogo-„ i „Bogu” (np. Bogumił, Bogusław) uznaje się za naśladownictwo imion irańskich, wśród których można wyróżnić między innymi Bagafarna oznaczające „mający sławę od Boga”.

W Polsce najstarsza znana forma Bogdan pochodzi z 1136 roku. Kilkadziesiąt lat później pojawiło się pod postaciami Bogdano, Bogodan i Bogdanus.

Imię Bogdan ma taką samą etymologię co greckie imię Teodor i łacińskie Deusdedit. W wymowie ruskiej (staroukraińskiej) od XIV wieku ma formę Bohdan.

Patron

Bogdan Jański

Na miano patrona imienia Bogdan zasługuje nasz rodak Bogdan Jański. Urodzony

26 marca 1807 roku w Lisowie duchowny jest założycielem Zgromadzenia Zmartwychwstania Pańskiego. Bogdan ma obecnie status Sługi Bożego, czyli osoby, która jest kandydatem na świętego Kościoła katolickiego.

Bogdan Jański ukończył Szkołę Wojewódzką Ojców Benedyktynów w Pułtusku, gdzie pracował też jako nauczyciel matematyki i języków obcych. W 1825 roku rozpoczął studia prawnicze, ekonomiczne i filozoficzne w Królewskim Uniwersytecie w Warszawie. 3 lata później wygrał konkurs na profesora Politechniki Warszawskiej. Dzięki stypendium rządowemu na to stanowisko mógł wyjechać w podróż naukową do najbardziej prestiżowych stolic Europy - Paryża, Londynu i Berlina. Dzień przed wyjazdem miało miejsce istotne wydarzenie w jego życiu, jakim był ślub z Aleksandrą Zawadzką.

Podczas pobytu we Francji wstąpił do saintsimonistów, a tym czasie wybuchło Powstanie Listopadowe. Rząd Narodowy przydzielił mu zadanie tajnego korespondenta w prasie zachodniej. Po zakończeniu powstania postanowił pozostać na emigracji gdzie poznał i zaprzyjaźnił się z Adamem Mickiewiczem. To właśnie z tym wielkim poetą założył stowarzyszenie Braci Zjednoczonych - miejsce spotkań dla polskiej emigracji i intelektualistów francuskich. Bogdan Jański jest również twórcą Służby Narodowej.

Na tydzień przed śmiercią Edward Duński spisał testament Jońskiego, w którym podyktowane były założenia i program wspólnoty, potem przekształconej w Zgromadzenie Zmartwychwstania Pańskiego. Według niego powinno ono skupiać kleryków z wyższymi święceniami, a miejscem działania miało być polskie środowisko emigracyjne. Jego dzieło kontynuowali ks. Piotr Semenenko i ks. Hieronim Kajsiewicz. W niedzielę wielkanocną 27 marca 1842 roku członkowie Zgromadzenia złożyli pierwsze śluby zakonne, a pierwsza Reguła została napisana w wielki post w 1842 roku i stała się podstawą życia Wspólnoty. Konstytucję Zgromadzenia zatwierdzono w 1860 roku.

Bogdan Leopold Mandić

Mandić pochodził z wielodzietnej, ubogiej rodziny. Urodził się w Hercegu Novim jako dwunaste dziecko Dragicy Carević i Petara Antun Mandića. Ojciec był właścicielem małej rybackiej floty, więc przy takiej liczbie potomstwa w rodzinie nie przelewało się.

Celem i marzeniem Bogdana było zjednoczenie ludności na Bałkanach – te tereny do dziś zamieszkują przecież wyznawcy różnych religii, a więc żydów, katolików, protestantów, prawosławnych czy muzułmanów. Bóg jednak wybrał dla niego inną drogę życiową. W wieku 18 lat Mandić wstąpił do zakonu kapucynów i przyjął imię Leopold. 4 lata później złożył śluby wieczyste, a w 1890 roku w weneckiej bazylice Santa Maria della Salute przyjął święcenia kapłańskie. Ze względu na niski wzrost (1,35m) oraz trudności w wymowie i chodzeniu przełożeni powierzyli mu jako teren misyjny konfesjonał. Był spowiednikiem zarówno ubogich, prostych ludzi jak i arystokratów, intelektualistów czy duchownych. W konfesjonale spędzał nawet po kilkanaście godzin dziennie.

Od 1906 roku przebywał w Padwie, w tamtejszym klasztorze Świętego Krzyża. Gdy wybuchła I wojna światowa odmówił zrzeczenia się swojej przynależności narodowej - był obywatelem Chorwacji, więc państwa stanowiącego część cesarstwa Austro-Węgierskiego, będącego w stanie wojny z Włochami. Trafił przez to na rok do więzienia.

Bogdan Leopold Mantić był nie tylko spowiednikiem, ale prowadził również działalność opiekuńczą, zakładał sierocińce, pomagał biednym. Chorwat przewidział również, że klasztor w Padwie zostanie zbombardowany a przetrwa jedynie jego cela pełniąca funkcję konfesjonału. Podczas drugiej światowego konfliktu tak się właśnie stało. Mandić nie doczekał zakończenia wojny - zmarł w wieku 76 lat wskutek choroby nowotworowej. Przed śmiercią wysłuchał jeszcze spowiedzi pięćdziesięciu duchownych.

Beatyfikował go papież Paweł VI w 1976 roku, kanonizował natomiast Jan Paweł II w 1983 roku. Nasz rodak nazwał go „Apostołem sakramentu pojednania", innym pseudonimem jak ulał pasującym do Mandića jest „mały wielki święty”.

Cechy

Jest człowiekiem dynamicznym i przedsiębiorczym, choć często działa intuicyjnie, bez większego przygotowania. Fortuna mu sprzyja, może dlatego że wierzy w swoją gwiazdę bardziej niż inni? Bogdan bierze życie takim jakim jest, cieszy się obecną chwilą. Potrafi dostrzec i docenić szczęście, np. to że jest zdrowy, mieszka w bezpiecznym kraju czy ma mądre dzieci. Raczej obce są mu marzenia o wielkiej władzy, wspaniałej karierze sportowej czy muzycznej. Wie, że niektórych rzeczy nie przeskoczy i dobrze mu z tym. Z tego opisu jasno więc wynika, że Bogdan to optymistycznie nastawiony do życia człowiek, którego trudno czymkolwiek zmartwić czy zasmucić. Niekiedy można nawet odnieść wrażenie że jest lekkoduchem, ale to błąd – odpowiedzialności za swoje czyny wiele osób mogłoby się od niego uczyć. Nie zraża się drobnymi niepowodzeniami, zwłaszcza, że w większości wypadków i tak postępuje właściwie.

Bogdan stara się zbytnio nie komplikować swojego życia. Do każdej sprawy podchodzi w sposób jawny i otwarty, unikając nieporozumień i niedopowiedzeń. Szybko rozstrzyga wszelkie dylematy, nie tracąc czasu na drobnostki. Zawsze wyzna co mu leży na sercu, umie mówić o swoich potrzebach, obawach i innych uczuciach. Jest też człowiekiem, który potrafi przyznać się do błędu, a konstruktywną krytykę bierze do serca, zamiast się obrażać. Warto docenić jego szczerość i otwartość, na tym polu zdecydowanie wyróżnia się na tle rówieśników.

Bogdan chętnie korzysta z uciech życia - od smacznego jedzenia, po alkohol, cygara i kobiety. Do czasu kiedy pozna swoją drugą połówkę. Z rozrywkowego osobnika, wracającego z zabawy po kilku dniach przeistacza się w domatora, który od wypraw z kolegami woli obejrzeć z rodziną film czy pobawić się na podwórku z dzieciakami. W miłości bywa stały, być może nawet przewidywalny, ale za to wierny i opiekuńczy. Jego partnerka może liczyć na wsparcie w każdej sytuacji, jeśli tylko równie mocno będzie się angażować w związek.

Zainteresowania Bogdana są typowe dla mężczyzn, czyli sport pod każdą postacią (siatkówka, futbol, boks, skoki narciarskie), polityka, motoryzacja czy majsterkowanie. Jego żona powinna być zadowolona zwłaszcza z tego ostatniego, gdyż nie musi prosić się o naprawienie kranu czy szafki. Bogdan rwie się do takich robót, a z pomocy specjalisty korzysta tylko w ostateczności.

Wiele osób powinno brać przykład z Bogdana, z jego podejścia do życia, wiecznego optymizmu. Wtedy jednak psychologowie nie mieli by co robić....