Imieniny Edmunda

Pochodzenie

Jest to imię złożone ze staroangielskich elementów „ead” (majątek, bogactwo) oraz „mund” (obrońca, majątek). Edmund oznacza więc osobę, która jest opiekunem majątku.
Imię to obok Edwarda było chętnie nadawane wśród angielskiej arystokracji jeszcze w czasach imperium rzymskiego.

W naszym kraju pojawiło się po raz pierwszy w dokumentach z 1365 roku.

Patron

Edmund Campion

Edmund był synem księgarza i pochodził z Londynu. Otrzymał wychowanie w Christ’s Hospital i jako wyjątkowo utalentowany młodzieniec uzyskał stypendium w kolegium św. Jana w Oksfordzie. Już jako nastolatek należał do najwybitniejszych humanistów w tej uczelni i został mistrzem sztuk wyzwolonych.

Gdy miał 29 lat, w 1569 roku został mianowany diakonem Kościoła angielskiego w Anglii. Złożył przysięgę supremacyjną, do której przymuszano znaczących obywateli. Przyznawała ona władcy Anglii tytuł głowy Kościoła anglikańskiego i uniezależniała duchowieństwo od papiestwa. Edmund miał wątpliwości, a jego pro papieskie poglądy narobiły mu wrogów. Zdesperowany postanowił uciec z Anglii - pod fałszywym nazwiskiem i w przebraniu wyruszył do Flandrii. W słynnym seminarium w Douai studiował teologię. Następnym krokiem było wstąpienie do jezuitów w Rzymie. Wysłano go niebawem do Pragi, gdzie odbył nowicjat i w krótkim czasie otrzymał święcenia kapłańskie w 1579 roku. Już wcześniej z wielkim powodzeniem pracował duszpastersko na terenie tego kraju, a jego kazania cieszyły się popularnością.

Po pewnym czasie dostał najważniejszą misję w swoim życiu – założenie w Anglii zakonu Jezuitów. Edmund przed wyjazdem na wyspę odwiedził jeszcze Karola Boromeusza. Podczas pobytu w Reims okazało się, że wrogowie wiedzą o jego planach i przygotowali zasadzkę. Edmund udał się więc do Anglii przebrany za handlarza. Działając wspólnie z Robertem Personsem odwiedzał katolików w więzieniach, odprawiał msze święte i tworzył płomienne pisma katolickie. Podróżował po wszystkich hrabstwach, dzięki niemu katolicy z całego kraju odzyskiwali równowagę religijną. W 1580 roku Campion napisał swoje słynne dzieło „Decem rationes” (Dziesięć argumentów), które broniło wiary katolickiej w polemice z anglikanizmem. Rozeszło się w 400 tysięcznym nakładzie. Dwa polskie wydania w przekładzie Piotra Skargi i Kaspra Witkowskiego opublikowane zostały w Wilnie w 1584 roku.

Przez swoją twórczość Edmund został w końcu rozpoznany i aresztowany. Na jego szyi zawieszono tabliczkę z napisem „Edmund Campion, szpieg jezuicki” i wleczono go ulicami stolicy do więzienia Tower. Był tam przesłuchiwany w obecności królowej Elżbiety I, która wcześniej wyróżniła go za wybitne osiągnięcia naukowe w Oksfordzie i nazwała „diamentem Anglii”. Edmund zapewniał, że w sprawach doczesnych uznaje jej władzę, ale nie może tego zrobić w sprawach religijnych. W zamian za wyrzeczenie się Kościoła katolickiego obiecywano mu bogactwo, a gdy stało się jasne, że Edmund nie złamie się, torturowano go, równie bezskutecznie.

Po procesie, który okazał się farsą, skazano go na karę śmierci poprzez powieszenie, otwarcie wnętrzności i poćwiartowania. 1 grudnia 1581 roku w Tyburn - miejscu egzekucji skazańców za wykroczenia przeciw królowi Anglii i jednocześnie męczeństwa katolików olbrzymi tłum obserwował egzekucję Campiona oraz dwóch innych mężczyzn. Duchowny przed śmiercią wygłosił jeszcze płomienne przemówienie. Według jednego z naocznych świadków, postawa męczennika w czasie egzekucji pociągnęła do powrotu do wiary katolickiej kilka tysięcy osób. Śmierć Edmunda Campiona wstrząsnęła całą Europą.

Cechy

Edmund to specyficzny człowiek, który z jednej strony jest elokwentny, błyskotliwy i zaradny, a z drugiej potrafi zdenerwować. Życie z nim nie zawsze jest przyjemne, ale za to ciekawe. Wyróżnia go to, że lubi dużo mówić. Na każdy temat ma wyrobioną, niezależną opinię. Do tego jest twórcą wielu teorii, pomysłów do zrealizowania. Jego rozmówca powinien być przygotowany na to, że porusza nietypowe, często niezrozumiałe, abstrakcyjne tematy. Tak samo jest z jego poczuciem humoru – nie każdy złapie jego żarty, mimo że Edmund jest wesołkiem, który wiecznie dowcipkuje.

Jest inteligentnym człowiekiem, na co wpływ ma nie tylko umiejętność obserwacji i wrodzona ciekawość, ale i zamiłowanie do książek, zdobywania wiedzy. Nauka sprawia mu przyjemność, żałuje tylko, że doba ma 24 godziny a nie na przykład 48. Bo przecież trzeba znaleźć jeszcze czas na inne obowiązki lub zainteresowania. Ma smykałkę do elektroniki, mechaniki. Jest to spowodowane tym, że już od dziecka lubi rozkładać wszelakie sprzęty na części i sprawdzać jak działają – od elektrycznej kolejki po kalkulator, odkurzacz czy radio. W późniejszych latach tak samo jest z komputerem, motorem czy samochodem. Dzięki temu bez wysiłku zalicza przedmioty szkolne takie jak matematyka, fizyka czy chemia, a w dorosłym życiu sprawdza się jako informatyk, naukowiec, inżynier, analityk czy technolog. Wysoko stawia poprzeczkę swojej kreatywności. Stąd często zmuszony jest do działania w pojedynkę, gdyż trudno sprostać jego wymaganiom. Innym powodem jest to, że ma skłonności do rządzenia, wydawania poleceń. Posiada jednak potencjał do pełnienia kierowniczych stanowisk, gdyż bierze odpowiedzialność za swoje decyzje i potrafi przyznać się do błędu. Niekiedy można nawet zauważyć, że jego „ego” jest bardzo duże – gdy mówi o sobie że jest geniuszem trudno ocenić czy to żart, czy poważne twierdzenie.

Edmund jest typem, który bywa nieobliczalny dla otoczenia. Jest szczerym człowiekiem i chętnie pomaga innym, najczęściej więc zaskakuje pozytywnie, ale zdarzają mu się wybuchy gniewu, bywa gburowaty. Edmund chce uchodzić za człowieka samodzielnego i wszystko wiedzącego, dlatego gdy coś idzie nie po myśli lub ktoś kwestionuje jego wiedzę, zdanie potrafi użyć mocnych słów. Później najczęściej żałuje tego braku kontroli nad swoimi emocjami.

Jego kobieta musi być wyrozumiałą osobą, a także podobnie jak on nieco zwariowaną. Zresztą „normalna” dziewczyna raczej za nim nie nadąży. Edmund ceni więc inteligentne panie z poczuciem humoru – gdy spotka taką na swojej drodze, zrobi wszystko by mieć ją zawsze przy sobie. Dochowuje wierności a do tego jest wzorowym ojcem, który dba by dzieci wyrosły na mądrych, wykształconych i wesołych ludzi.

Mężczyznę o tym imieniu często poznamy po tym jak się ubiera. Jest oryginałem, a przez wielu uważany wręcz za niepoprawnego ekscentryka. Wszystko przez to, że Edmund nie ma najmniejszego zamiaru stosować się do obwiązującej mody, co więcej idzie pod prąd. Nie obchodzą go opinie innych osób, tak jak on sam nie interesuje się cudzymi sprawami. Choćby dlatego, że na własne brakuje mu czasu…