Imieniny Edwarda

Pochodzenie

Imię to jest złożone ze staroangielskich elementów „ead” (majątek, szczęście) oraz „weard” (stróż, opiekun). Oznacza osobę, która cieszy się dobrobytem oraz potrafi zaopiekować się rodziną, krajem.

Imię Edward było szczególnie popularne wśród angielskich królów, nosił je między innymi Edward I, zwany Długonogim, Edward III, Edward VIII Windsor czy Edward VI Tudor.

Od tego imienia pochodzą angielskie nazwiska Edwards, Edwardson oraz niemieckie Eden, Etse.

Patron

Edward Męczennik

Edward był najstarszym synem króla Edgara Spokojnego (również czczony jako święty, choć oficjalnie nie został kanonizowany) i Ethelfledy Pięknej. Gdy zmarła matka, ojciec ożenił się z Elfrydą, która przyczyniła się do jego późniejszej śmierci. Powodem konfliktu był tron – macocha kwestionowała fakt, że to Edward obejmie władzę po śmierci ojca, a nie jej pierworodny syn. Poparł go jednak św. Dunstan, prymas Anglii oraz możni zgromadzeni na Witanie.

Jego krótkie panowanie kojarzone było z walkami o secesję, a wrogowie zarzucali mu zbytnią hojność na rzecz klasztorów i kościołów. Według kronik Edward był pobożnym człowiekiem, który prowadził prawowierne, dobre i święte życie, ponad wszystko miłował Boga i Kościół.

Zaledwie 4 lata po objęciu rządów został zabity podczas polowania przez płatnych morderców nasłanych najprawdopodobniej przez macochę Elfrydę, która chciała wprowadzić na tron swojego syna. Ostatecznie dopięła swego, choć później bardzo tego żałowała, ufundowała nawet dwa kościoły. Edward został natomiast uznany za męczennika za wiarę - jego kult rozpoczął się tuż po zabójstwie, kiedy ślepa od urodzenia kobieta znalazła ciało króla i nagle odzyskała wzrok. Na miejscu tego wydarzenia stoi obecnie kościół pod wezwaniem św. Edwarda. Według tradycji przy jego grobie wydarzyło się wiele cudów.

Edward Wyznawca

Edward był synem Etelreda II Bezradnego i Emmy Normandzkiej. Urodził się w 1003 roku - były to niespokojne czasy, w których protoplasci dzisiejszych Duńczyków (Danowie) nękali jego ojczyznę. Zanim więc Edward wstąpił na tron królewski w Anglii, przez 30 lat przebywał w Normandii, dokąd wraz z ojcem uciekł przed wojskami króla Danii Swena Widłobrodego. Pobyt na emigracji spędził na polowaniu i modlitwie, poznał też wiele normandzkich obyczajów oraz przyjaciół, którymi otaczał się później podczas sprawowania władzy.

Danowie nie tylko okupowali jego kraj, ale w dodatku zabili mu brata Alfreda. Edward został w ten sposób jedynym spadkobiercą tronu. Rada królewska koronowała go w Wielkanoc 3 kwietnia 1043 w Opactwie Westminsterskim. Panowanie Edwarda to okres pokoju wewnętrznego w królestwie Anglii, pożytecznych reform, a także umocnienia więzi z Rzymem. Otaczał opieką ubogich, chorych i ułomnych, wspierał kościoły i klasztory. Cieszył się więc szacunkiem i miłością ludu, a pobożny tryb życia zapewnił mu przydomek „Wyznawca”. Realna władza spoczywała jednak w rękach potężnych earlów (najstarszy i pierwotnie najwyższy brytyjski tytuł feudalny). Mimo to potrafił się obronić przed atakami opozycji. Anglosaską i duńską szlachtę drażniło to, że obracał się normandzkimi doradcami, a na czele buntu stanął Godwin, earl Wessexu. Edward doprowadził do rozwiązania najemnej floty, jednego z głównych fundamentów potęgi Godwina, a potem do wygnania go na dłuższy czas z ojczyzny. Co ciekawe, ożenił się z jego córką Edytą, choć z powodu celibatu nie pozostawił potomstwa. Kwestia następcy tronu pozostała więc nierozstrzygnięta, zwłaszcza, że zmarł też syn brata Alfreda Edward Wygnaniec. Z kolei potomek bratanka nie cieszył się zaufaniem earlów, którzy widzieli na tronie Harolda II. Po śmierci tak się stało, choć sam Edward obiecał podobno koronę księciu Normandii Wilhelmowi II. Zgłosił więc swoje roszczenia do władzy, a po jednej z najsłynniejszych bitew w dziejach świata pod Hastings 14 października 1066 roku zdobył Anglię.

Nad grobem Edwarda w katedrze westminsterskiej miały miejsce liczne cuda, stąd jego kult zatwierdzony został przez papieża Aleksandra III w 1161 roku. Od XIV wieku św. Edward jest głównym patronem Anglii, angielskich królów oraz opiekunem złych małżeństw i rozdzielonych małżonków.

Cechy

Współczesny Edek to nieprzeciętny typ, który ma kilka cech charakterystycznych dla swoich słynnych imienników. Co ciekawe, postacie te są zupełnie z innej bajki, co tylko podkreśla jego indywidualność.

Na początek warto wziąć na tapetę Edwarda Nożycorękiego, filmowego bohatera z ostrymi jak brzytwa nożycami zamiast dłoni. Edek tak jak postać grana przez Johnny Deppa jest nieprzewidywalny i trudno odgadnąć jego reakcje. Ma oryginalne, ciekawe pomysły, a jego osobowość często bywa komentowana przez otoczenie. Takiego oryginała trudno zresztą nie zauważyć, zwłaszcza że jest to bardzo pozytywny i serdeczny człowiek. Lubi chadzać własnymi ścieżkami, ale wcale nie stroni od towarzystwa innych osób. Równie często co na samotnym spacerze po mieście czy parku można spotkać go jak baluje z kolegami w barze. Jest zresztą bardzo koleżeński.

Drugą postacią, z której Edek czerpie czasem wzorce, jest Edward I Długonogi. Był to znakomity strateg, władca i wojownik. Znany jest z tego, że podbił Walię i Szkocję, wiele osób kojarzy go z pewnością z hitu filmowego „Waleczne serce”, choć nie odgrywa w nim wcale roli pozytywnego bohatera. Także Edek nie zawsze cieszy się sympatią (choćby ze względu na własne, często skrajnie inne niż wszyscy zdanie), ale z pewnością jest szanowany za ambicję, upór, niezależność. Wytacza sobie jasne i konkretne cele, konsekwentnie do nich dąży. Ceni wysiłek, lubi brać się z życiem za bary, nigdy nie idzie na łatwiznę. Nie ma na szczęście problemów ze zdrowiem, co ułatwia mu wszelkie działania.

Eduard Monet jest uważany za jednego z najwybitniejszych malarzy XIX wieku. Co może łączyć Edwarda i wielkiego artystę? Oczywiście zmysł artystyczny, wrażliwość na piękno i sztukę. Pasją Edwarda jest zwłaszcza muzyka – najczęściej blues, punk lub rock. Sam próbuje nawet tworzyć piosenki czy grać na gitarze, wkłada w to dużo emocji. Monet lubił szokować publikę, także Edziu nie stroni od mocnych tekstów czy porównań. Robi to jednak ze smakiem, stad ma naprawdę duży potencjał artystyczny, np. jako muzyk undergroundowy. Do boysbandu raczej nie pasuje...

Z powyższego opisu klaruje się charakter Edwarda – z jednej strony człowieka szalonego, oryginalnego, a z drugiej wojownika i rozsądnego „samca alfa”. Taka mieszanka zapewnia mu nie tylko szacunek, ale i powodzenie u płci przeciwnej. Kobieta może być pewna, że u przy Edwardzie nie zazna nudy czy monotonii. Każdy zresztą musi przywyknąć do tego, że życie u jego boku jest pełne niespodzianek. Gdy jednak zostanie ojcem, staje się nad wyraz odpowiedzialny. Bardzo poważnie traktuję nową rolę i świetnie się w niej sprawdza.