Imieniny Elżbiety

Pochodzenie

Imię Elżbieta pochodzi z języka hebrajskiego, w którym słowo „Eliseba” oznacza „Bóg moją przysięgą”, „poświęcona Bogu”. Jest to jedno z najstarszych imion ludzkości, które są nadawane dziewczynkom do dnia dzisiejszego. W Polsce pojawiło się w okresie średniowiecza i było popularne wśród wszystkich klas społecznych.

Najstarsze formy pochodzące z łaciny Helisabeth i Elisabeth datowane są odpowiednio na rok 1198 i 1222. W 1307 roku pojawiła się niemiecka forma Eliabeth, podobne zapisy stosowane były jeszcze w XV wieku. Pierwsze próby przyswajania imienia Elżbieta na ziemiach polskich pojawiają się w wieku XIII-XIV w formach Alżbieta oraz Eliżabeta, Elżbieta, Helżbiejta, Elżbiejta, Aliżabeta.

Wśród form zdrobniałych na wyróżnienie zasługują m. in. Elka (1319), Halżka (1387), Bieta, Zbieta (1392).

Imię Elżbieta bardzo upodobały sobie rody panujące w Europie, nosiły je na przykład cesarzowe rosyjskie, austriackie oraz królowe angielskie. Obecnie królową Anglii jest Elżbieta II. Również w Polsce imię to jest popularne w kręgach arystokracji, chętnie nadawali je swoim córkom książęta i królowie Polski, m. in. Mieszko Stary, Władysław Łokietek, Kazimierz Wielki. Żonę o tym imieniu miał Władysław Jagiełło i Zygmunt II August.

Imię to było szczególnie popularne w latach 50. i 60. XX wieku.

Od imienia Elżbieta pochodzi nazwisko Elżanowska.

Patron

Św. Elżbieta

Wśród około 20 świętych kobiet o imieniu Elżbieta, najbardziej znaną jest matka Jana Chrzciciela.

Informacje o św. Elżbiecie możemy uzyskać z ewangelii św. Łukasza. Pochodziła z kapłańskiego rodu Aarona, była żoną kapłana Zachariasza i krewną Marii z Nazaretu. Wraz z mężem mieszkała w miejscowości Ain Karim, niedaleko Jerozolimy. Oboje prowadzili pobożne życie, według zasad i przykazań pańskich, nie mogli jednak mieć dzieci.

Bóg w końcu wynagrodził im wieloletnią służbę i Elżbieta w podeszłym już wieku urodziła syna. Stało się to po tym jak Zachariaszowi objawił się anioł w Świątyni Jerozolimskiej. Kapłan nie wierzył jednak w ten cud, dlatego Stwórca do czasu urodzin Jana odebrał mu głos.

Pismo Święte, ani tradycja zachodnia nie podają więcej informacji o Elżbiecie. Najprawdopodobniej ukryła się z synem w górach, kiedy król Herod rozkazał, aby zabić wszystkich chłopców do dwóch lat z Betlejem i okolic. Żołnierze zamordowali Zachariasza, który nie zdradził miejsca ich pobytu. 40 dni później zmarła także Elżbieta, Jan Chrzciciel ochraniany przez Boga przebywał na pustyni aż do dnia swego pojawienia się narodowi izraelskiemu.

Św. Elżbieta jest patronką żon, matek i położnych.

Elżbieta z Turyngii

Elżbieta z Turyngii lub Elżbieta Węgierska była trzecim dzieckiem króla Węgier Andrzeja II i Gertrudy z Meran (siostry św. Jadwigi Śląskiej i Agnieszki, królowej Francji). W wieku zaledwie czterech lat zaręczono ją z Ludwikiem IV, do ślubu doszło dziesięć lat później. Wbrew pozorom było to szczęśliwe małżeństwo, o czym świadczy fakt, że Elżbieta urodziła troje dzieci: Hermana, Zofię i Gertrudę. Po śmierci męża, do której doszło podczas wyprawy krzyżowej do Ziemi Świętej, odsunięto ją od życia dworskiego. Wcześniej Ludwik bronił jej, kiedy ta troszczyła się o losy najbiedniejszych wykorzystując do tego zasoby dworu. Tak było choćby podczas wielkiego głodu, kiedy na potrzeby zwykłych ludzi przeznaczyła pieniądze państwowe. Kiedy władze objął brat Ludwika Henryk Raspe, postawił szwagierkę przed wyborem: albo dostosuje się do wymagań dworu, albo będzie musiała zrzec się majątku i opuścić Wartburg. Dla Elżbiety wybór był prosty.

Po otrzymaniu odprawy od Henryka założyła w Marburgu w Hesji przytułek dla chorych, którzy nie znaleźli pomocy w żadnym szpitalu. Na patrona wybrała św. Franciszka z Asyżu, który był dla niej wzorem.

W 1228 roku Elżbieta oddała swoje dzieci i została jedną z pierwszych tercjarek (członkiń Zakonu Franciszkańskiego). Surowy i pełen wyrzeczeń tryb życia doprowadził ją do przedwczesnej śmierci. Kilka lat później papież Grzegorz ogłosił ją świętą. U jej grobu przez długi czas dochodziło do cudów. Jej ciało przeniesiono z przytułku św. Franciszka do nowo zbudowanego kościoła w Marburgu.

Bazylika jest pierwszą typową gotycką świątynią w Niemczech i do dziś ta prawosławna świątynia należy do najważniejszych obiektów sakralnych. Zachowało się niemal w nienaruszonym stanie dawne wyposażenie kościoła, a jedną z ozdób jest stojący w zakrystii relikwiarz św. Elżbiety. Niestety Filip z Hesji (jeden z jej potomków) w 1539 roku kazał zniszczyć relikwie, by zaprzestać kultu świętej. Nie wpłynęło to jednak na pamięć o Elżbiecie, a zachowane relikwie przechowywane są obecnie w Sztokholmie i Wiedniu.

Elżbieta z Turyngii jest jedną z głównych patronek Węgier i Niemiec, a także

- zgromadzenia elżbietanek oraz elżbietanek cieszyńskich

- sierót, wdów

- żebraków

- niewinnie prześladowanych

- chorych

- piekarzy

W ikonografii przedstawia się ją w różnym kontekście, np. w szatach książęcych, bądź w prostym ubraniu kiedy rozdaje biednym jałmużnę czy myje biedakom nogi. Powszechnie uważa się ją za jedną z największych kobiet w historii Kościoła, a także okresu Średniowiecza.

Cechy

To nie może być przypadek, że w światowej historii znajdziemy kilka znaczących królewien o tym imieniu, na czele z królową Anglii Elżbietą II czy królową Portugalii Elżbietą Aragońską. Elżbieta należy do silnych kobiet i lubi narzucać swoją wolę a nawet rozkazywać. W związku z tym uchodzi za osobę niepokorną i nieustępliwą, której lepiej zejść z drogi. Dla tych, którzy cenią sobie spokój, Elżbieta będzie wyjątkowo trudnym człowiekiem we współżyciu. Chyba że się jej podporządkują, wtedy zyskają w Eli cenne wsparcie. Jest to bowiem kobieta, która potrzebującym oraz lubianym przez siebie ludziom jest gotów uchylić nieba, a co więcej, często jej się to udaje. Przyjaciele, rodzeństwo czy dzieci mogą być pewne, że zawsze stanie w ich obronie i zaopiekuje się nimi jak należy. Już zresztą jako uczennica wiedzie prym w szkole, pełni funkcje przewodniczącego klasy czy kapitana drużyny. Ela lubi nadawać ton w swoim otoczeniu, o tym trzeba pamiętać. Wtedy z pewnością łatwiej będzie jej wybaczyć niektóre wybuchy.

Według wielu imienników potrafi być niezwykle zdeterminowana. Pomaga jej w tym sumienność i perfekcjonizm, stąd dążenia te zazwyczaj kończą się sukcesem. We wszystkim co robi chce być doskonała, najlepsza. Jeśli wytyczy sobie cel, to nie cofnie się przed niczym, by go osiągnąć. Nie znosi przegrywać, zwłaszcza gdy wyjątkowo zależy jej na zwycięstwie. Wtedy lepiej jej nie denerwować.

W miłości Elżbieta potrzebuje silnego, pewnego siebie i opiekuńczego mężczyzny, który będzie godnym partnerem. Musi on jednak być przygotowany na częste potyczki i ostrą wymianę zdań. Jak podaje Iwona Huchla w „Księdze imion na trzecie tysiąclecie” pociągają ją przystojni idealiści. Odzwierciedla to w pewnym stopniu charakter Eli, która potrafi być wierna ideom i ludziom którzy je głoszą.

Zaletą Elżbiety jest poczucie humoru, co jest widoczne zwłaszcza w napiętych sytuacjach. Kilka zdań z jej ust wystarczy, by rozluźnić towarzystwo. Jak na skuteczną władczynię przystało, ma duże zdolności dyplomatyczne i wie jak rozdzielić zwaśnione strony.

Elżbietę cechuje wyjątkowa elegancja. Przykłada wiele uwagi zarówno do stroju i wyglądu osobistego, jak i zachowania oraz każdego wypowiedzianego słowa. Choć jest osobą samodzielną i nie lubi prosić nikogo o pomoc, to sama zawsze służy radą.

Kocha spędzać czas na łonie natury oraz podziwiać architekturę starych miast, zabytki. Interesuje się również historią, literaturą, muzyką, teatrem, turystyką, ponadto dobrze orientuje się w ważnych wydarzeniach na świecie. Można zaryzykować, że ze swoją wiedzą miałaby szanse na wygranie teleturnieju. Wszechstronne zainteresowania w połączeniu ze zdecydowanym charakterem, konsekwencją przynoszą jej sukcesy w sferze zawodowej. Kobieta o tym imieniu ma potencjał, by wykonywać taką profesję, jaka jej się zamarzy: może być aktorką, politykiem, księgową, sekretarką czy reżyserką.

Ela jest kobietą o silnej osobowości, warto o tym pamiętać. Nie ma sensu z nią walczyć, zdecydowanie lepiej mieć ją po swojej stronie.