Imieniny Franciszka

Pochodzenie

Źródłosłowem tego imienia jest germański wyraz „frank” (wolny, wolno urodzony). Od niego pochodzi nazwa plemienia Franków oraz jego członków (Franciscus). Na tej podstawie powstał przydomek Francesco, jaki ojciec nadał Giovanniemu Bernardone, czyli świętemu Franciszkowi z Asyżu. W języku włoskim oznaczał on małego Franka, Francuzika. Trudno znaleźć wiarygodne informacje, dlaczego tak był nazywany. Według niektórych było to spowodowane korzystnymi interesami ojca we Francji lub tym, że jego matka była Francuzka. Inne tłumaczenie wskazuje na to, że Franciszek przodował w nauce francuskiego.

Imię Franciscus zanotowano w Polsce już w 1286 roku, a w formie Franciszek pojawiło się w 1449 roku. Znane też było w takich postaciach jak Franek (1377), Franc(z)/Frąc(z) (1394), Franc(z)ek/Frąc(z)ek. Podobnie jak w innych krajach do jego dużej popularności przyczynił się kult św. Franciszka z Asyżu.

W historii kościoła jest aż około 50 świętych o tym imieniu, z czego warto wymienić na przykład Franciszka Ksawerego i Franciszka Salezego. Imię było też popularne w rodach panujących w Niemczech i Austrii. Zamach w Sarajewie na arcyksięcia Franciszka Ferdynanda Habsburga jest uważany za symboliczny wybuch I wojny światowej.

Patron

Franciszek z Asyżu

Jeden z najbardziej znanych świętych przyszedł na świat w rodzinie zamożnego kupca z Umbrii Pietro Bernardone jako Jan na przełomie 1181 i 1182 roku. Ojciec będąc pod wpływem Francji, gdzie zawierał korzystne interesy zmienił je na Francesco. Innym powodem dlaczego mógł otrzymać ten przydomek, było pochodzenie jego matki, która była Francuzką.

Chłopiec pierwsze lata swego życia spędził w Asyżu, gdzie uczęszczał do parafialnej szkoły przy kościele św. Jerzego. W młodości wcale nie stronił od ziemskich przyjemności i jak wielu jego rówieśników marzył o karierze żołnierza. W wieku 21 lat wziął udział w wojnie pomiędzy Asyżem a Perugią, za co przypłacił uwięzieniem w podziemnym lochu wroga. Po roku wrócił do Asyżu i zrozumiał, że wojna i przemoc to zła droga. W tym czasie zaczął mieć pierwsze wizje, z czego najsłynniejsza miała miejsce w kościele San Damiano – Franciszek usłyszał głos Chrystusa przemawiającego z ikony krzyża mówiący „Franciszku, idź i napraw mój Kościół!".

Biedaczyna, jak nazywany był Franciszek z Asyżu, początkowo zrozumiał to jako nakaz odbudowy rzeczywistych budowli kościelnych, m. in. kaplicy Porcjunkuli pod Asyżem. Był to jednak symbol jego nawrócenia, zejścia na drogę pokuty i głoszenia Ewangelii. Franciszek pokłócił się o to nawet z ojcem gdyż zabrał z jego sklepu kilka beli sukna. Ojciec uwięził go, a następnie w 1206 roku na życzenie syna zaprowadził przed sąd biskupi, który uważał, że żaden inny trybunał nie jest dla niego miarodajny. Werdykt biskupa nakazywał Franciszkowi zwrócić koszty, na co ten oświadczył, iż nie ma ojca – zdjął odzienie, złożył je i oddał razem z pieniędzmi. W ten sposób rozpoczął życie pokutnika, a pod wpływem słów Jezusa zapisanych w Ewangelii „nie noście ze sobą trzosa ani torby ani sandałów” przyodział brunatny habit i ruszył w drogę jako żebrak nauczać i namawiać ludzi do czynienia pokuty. Swoje kazania wygłaszał nie tylko przed ludźmi, ale i zwierzętami. Początkowo mieszkańcy Asyżu uważali go za szaleńca, ale szybko przyłączyli się do niego Bernard z Quintavalle, kanonik Piotr z Cattani, Idzi z Asyżu i wspólnie zaczęli odbywać wyprawy misyjne przez Umbrię, niczym kiedyś uczniowie Jezusa. Wcześniej złożyli śluby ubóstwa.

W 1210 roku Franciszek poprosił w Rzymie papieża Innocentego III o zatwierdzenie napisanej przez siebie reguły. Zwierzchnik miał odmówić, ale na wskutek snu, w który widział jak młodzieniec ratuje walące się mury bazyliki lateraneńskiej zmienił zdanie. Wracając z Rzymu Franciszek z towarzyszami zatrzymał się w Rivotorto, a następnie w Porcjunkuli pod Asyżem, gdzie od sióstr bernardynek otrzymał kościółek Panny Maryi Anielskiej z przylegającym do niego kawałkiem ziemi. Miejsce to stało się kolebką franciszkanów, a działalność Franciszka zdobywała wielu zwolenników w całej Europie. Sam Franciszek podróżował po całym świecie, m. in. do Dalmacji czy Hiszpanii.

To on pomógł św. Klarze i jej towarzyszkom osiedlić się w klasztorze św. Damiana w Asyżu, sprawując nad nimi opiekę duchową i początkując powstanie zakonu klarysek. Jest też pośrednim założycielem III Zakonu franciszkańskiego obejmującego zakony i zgromadzenia męskie oraz żeńskie, którego członkowie znani są jako tercjarze.

14 września 1224 roku Franciszek podczas ekstazy na górze koło La Verna otrzymał ślady ran (stygmaty) i jest to pierwszy poświadczony przypadek w historii. Franciszek wywarł ogromny wpływ na działalność kościoła. Przez całe życie pozostał diakonem i jako człowiek pokorny nie chciał przyjąć święceń kapłańskich. Lata swojej misjonarskiej posługi odczul na zdrowiu. Był wyniszczony, a ból kończyn, kręgosłupa, żołądka utrudniał mu poruszanie, groziła mu ślepota W 1226 roku udał się więc do sławnej szkoły medycznej w Sienie by ratować wzrok, ale powoli opadał z sił, sam tez przeczuwał swoją śmierć. Jeszcze w Sienie podyktował swój testament Eliaszowi, który został jego następcą na stanowisku generała zakonu. Żołnierze przenieśli konającego świętego do Porcjunkuli, co nie było wcale łatwe, gdyż wielu zbójców czaiło się na jego cenne relikwie (był to powszechny proceder w tych czasach). Na łożu śmierci podyktował jeszcze kilka słów dla św. Klary, a gdy umarł odkryto na jego ciele kolejne stygmaty. Już dwa lata później papież Grzegorz XI ogłosił go świętym.

Cechy

Franciszek jest człowiekiem konkretnym i rzeczowym – trzeźwo patrzy na świat, co widać już w okresie nauki, gdyż uczy się tylko tego, co uważa za przydatne. Wiele przedmiotów traktuje po macoszemu, opuszcza niektóre lektury szkolne, dlatego też oceny na jego świadectwach są niezwykle skrajne – od pewnych 5 z lubianych przedmiotów po wymęczone 2 lub 3 z tych mniej interesujących. Inną kwestią jest niełatwy charakter Franciszka, który od najmłodszych lat ma pełno pomysłów, nierzadko niebezpiecznych. Z upływem lat staje się mężczyzną stałym, konserwatywnym, uparcie dążącym do celu. Pociąga go władza, dominowanie nad innymi co udowadnia swoim sposobem bycia – jest pewny siebie, niezależny, swobodnie i głośno wyraża poglądy, nawet jeśli nie są one zbyt popularne.

Z natury jest dla ludzi nieufny, łatwo go zrazić nieodpowiednim zachowaniem. Zdarza mu się, że źle odczytuje intencje innych i zbyt dosłownie bierze żarty na swój temat czy niewinne zaczepki. Lubi co prawda żartować, ale nie wtedy gdy dowcipy dotyczą jego osoby. Jest także wyczulony na wszelkie głosy krytyki, można zaryzykować stwierdzenie, że mimo twardego charakteru potrzebuje delikatności i wyrozumiałości. Franek nie lubi też poganiania i naciskania na niego. Gdy ktoś poddaje go presji, szybko traci nerwy i staje się agresywny.

Franciszek ceni wygody, beztroskie spędzanie wolnego czasu. Nie odmawia sobie przyjemności, choćby takich jak alkohol, szybka jazda samochodem, podrywanie kobiet czy gra w kasynie. Nie raz zdarzyło mu się przez zbyt dużą ilość wyskokowych trunków przetrwonić na imprezie pół wypłaty. Szuka jednak partnerki, która niekoniecznie musi lubić rozrywkowe i zabawowe życie. Co więcej, bardziej chyba pociągają go spokojne i zarazem tajemnicze dziewczyny. Jego największym marzeniem jest mieć dzieci, dlatego podświadomie zwraca tez uwagę, czy jego partnerka będzie dobrą matką. Mając ukochaną u boku, może nawet mieszkać na wsi, z dala od klubów czy barów.

Franciszek to osoba, która sprawia wrażenie twardej, nieugiętej i wybuchowej. W głębi serca pragnie jednak spokoju i wolności, jeśli nikt go nie atakuje, on również pozostaje neutralny. Franciszek jest więc takim dobrotliwym nerwusem, który ma wielkie serce.