Imieniny Izabeli

Pochodzenie

Imię Izabela pochodzi od Isabel (od hebrajskiego „eliszeva” – „mój Bóg przysięgą”), które jest hiszpańską wersją imienia Elżbieta. Według niektórych hipotez imię wzięło się od słynnej postaci biblijnej królowej Jezabel/Isabel/Izebel co oznacza „wywyższona przez Baala”. Królowa nie jest jednak dobrze wspominana – uważa się ją za symbol kobiety bez skrupułów, rozwiązłej, zdeprawowanej i niegodziwej.

Imię Izabela było szczególnie popularne w hiszpańskiej rodzinie królewskiej. Nosiła je między innymi Izabela I Kastylijska, królowa Hiszpanii, Kastylii i Aragonii, która wsparła wyprawę Krzysztofa Kolumba przez Atlantyk. Doprowadziło to nie tylko do odkrycia Nowego Świata, ale uczyniły Hiszpanię jednym z największych imperiów kolonialnych w historii.

Pierwszą Polką, która miała na imię Izabela była córka Zygmunta I Starego i Bony Sforzy. Królowa nadała to imię na cześć swojej matki Izabelli Aragońskiej. Najbardziej znaną Izabelą jest natomiast Czartoryska, która stworzyła ośrodek kulturalny w Puławach. Wśród postaci literackich prym wiedzie oczywiście bohaterka powieści „Lalka” Bolesława Prusa.

W Polsce imię to pojawiło się razem z wpływami francuskimi i stało się na tyle modne, że Elżbiety nazywano Izabelami, jak choćby wspomnianą Elżbietę Czartoryską.

Patron

Wśród patronek imienia Izabela przejawiają się dwie postacie: św. Elżbieta Aragońska i błogosławiona Izabela Francuska.

Elżbieta Aragońska

Elżbieta Aragońska znana jest również jako Święta Królowa Izabela. Została nazwana po swojej babci ciotecznej Elżbiecie Węgierskiej (nazywanej też Elżbietą z Turyngii, która również należy do zaszczytnego miana świętej Kościoła katolickiego). Elżbieta Aragońska była córką króla Aragonii Piotra III Wielkiego i królowej Konstancji Sycylijskiej.

W wieku 12 lat poślubiła króla Dionizego I Portugalskiego, mającego przydomek liberał ze względu na frywolny tryb życia. Elżbieta dzielnie znosiła zdrady męża i obok własnego potomstwa wychowywała też jego nieślubnych synów. Nazywano ją „Aniołem Pokoju”, gdyż słynęła z umiejętności dyplomatycznych – gdy syn próbował przejąć władzę w kraju lub mąż planował wojnę z sąsiadami, ona rozwiązywała te problemy i zapobiegała rozlewowi krwi.

Po śmierci Dionizego, który dotknięty ciężką chorobą nawrócił się, jej syn Alfons odziedziczył tron, a Elżbieta udała się do ufundowanego przez siebie klasztoru klarysek w Coimbrze. Warto przytoczyć legendę, która spowodowała nawrócenie króla. Otóż jeden z paziów oskarżył Elżbietę o niewierność. Jako winowajcę wskazał innego członka dworu, który wspomagał kobietę w działalności dobroczynnej. Król uwierzył w te pomówienia i kazał wykonać wyrok na służącym. Dzięki interwencji boskiej niewinny człowiek został jednak ocalony, a ukarano fałszywego pazia.

W 1336 roku syn Elżbiety Alfons IV pomaszerował ze swoim wojskiem przeciwko wnukowi Elżbiety Alfonsowi XI Kastylijskiemu - królowa znów musiała zażegnać konflikt i przywrócić pokoju. Podczas tej misji pokojowej Elżbieta zachorowała i wkrótce zmarła z powodu gorączki. Pochowano ją w Coimbrze, a jej grób był podobno miejscem licznych cudów. Została kanonizowana przez papieża Urbana VIII w 1625 roku.

Św. Elżbieta jest patronką Portugalii, Coimbry, Saragossy (miejsce urodzenia), Estremoz (miejsce śmierci).

Błogosławiona Izabela

Bł. Izabela była córką króla Francji Ludwika VIII. Już od najmłodszych lat pragnęła życia zakonnego, do czego z pewnością przyczyniło się surowe wychowanie otrzymane na zamku, które kształtowało w niej zamiłowanie do modlitwy i życia w czystości. Wiodła skromne życie pod duchowym kierownictwem franciszkanów, poświęcając się modlitwie i działalności na rzecz ubogich. Piękna i mądra Izabela wielokrotnie odmawiała małżeństwa, nawet mimo wyraźnych poleceń papieża Innocentego IV, który chciał ją wydać za Konrada IV, syna cesarza Fryderyka II. Ta decyzja komentowana była wówczas przez elity całej chrześcijańskiej Europy, ale Innocenty IV po latach wyraził dla niej słowa uznania w bulli „Sanctae virginitatis propositum”, podobnie jak jego następca Aleksander IV w bulli „Benedicta filia tu”.

Wspólnie ze swoim bratem, następcą francuskiego tronu Ludwikiem IX ufundowali klasztor Klarysek. Wraz z siostrami zakonnymi obrała sobie za cel ćwiczenie się w cnocie pokory, by w ten sposób naśladować Najświętszą Maryję Pannę. Izabela przy pomocy św. Bonawentury ułożyła dla nich złagodzoną regułę św. Klary, którą papież Urban IV zatwierdził w 1263 roku. Zmarła siedem lat później w Longchamp wskutek ciężkiej choroby. Agnieszka d'Harcourt, dama nadworna Izabeli, która jest autorką jej żywota, przytacza 40 przypadków cudownych uzdrowień.

Cechy

Izabela jest typem marzycielki, ptaka w klatce tęskniącego za wolnością, beztroską i przygodami. Gdyby nie rodzina, najchętniej rzuciłaby wszystko, po to by wyruszyć w podróż dookoła świata. Kocha poznawać nowe miejsca, ludzi, tradycje czy potrawy. Iza musi od czasu do czasu poczuć w swoim życiu adrenalinę, dreszczyk przygody, to daje jej wiele energii. Nie przypadkowo jednak wspomnieliśmy o familii - najwięcej radości mimo wszystko daje jej bowiem spędzanie czasu z bliskimi. Chodzi tu zarówno o dzieci i męża, jak i rodziców, dziadków czy kuzynów. Chętnie organizuje u siebie w domu przyjęcia, gdyż uważa, że silne więzi rodzinne to największy skarb. Powiedzenie „z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu” wywołuje w niej obrzydzenie, gdyż nie wyobraża sobie długotrwałych kłótni i konfliktów z najbliższymi.

Wiele kobiet o imieniu Izabela ma wyjątkowe skłonności do niesienia pomocy. Opieka nad bliskimi, znajomymi czy zwierzętami przynosi jej wielką radość, więc zawsze znajdzie dla nich czas. Można nawet odnieść wrażenie, że więcej uwagi poświęca innym niż własnym problemom. Iza powinna więc pamiętać, że czasem trzeba zrobić coś dla siebie. Nawet jeśli będzie przy tym miała drobne wyrzuty sumienia.

Ma liberalne poglądy i twardo się ich trzyma. Brzydzi się zarówno przemocą, jak i wszelkimi formami rasizmu, ograniczania wolności jednostki, oszustwami, itp. Przyjaciół znajduje więc najczęściej w ludziach wrażliwych i tolerancyjnych, odrzuca ją natomiast prostactwo oraz cwaniactwo. Tak samo z mężczyzną, któremu odda swe serce – jeśli będzie zbyt pyszałkowaty i zarozumiały, nie ma u niej najmniejszych szans.

Wiele imienników podaje, że Izabela jest osobą zdolną do nadzwyczajnych czynów, ponadprzeciętnych osiągnięć. Z pewnością jest to prawda, bowiem według tych samych źródeł Iza chętnie zdobywa wiedzę, jest dokładna, kreatywna i ceni sobie punktualność. Z taką charakterystyką jest więc zdolna poradzić sobie w każdej roli – księgowej, nauczycielki, managerki, polityka czy aktorki. Pomaga jej też z pewnością fakt, że już od dziecka zachowuje się elegancko, z klasą. Potrafi się zarówno dobrze wysławiać, jak i ubrać na każdą okazję czy zachować przy stole. O jej klasie świadczy też to, że jest spokojna i dyskretna, wzbudza u innych zaufanie swoją pewnością siebie.