Imieniny Jadwigi

Pochodzenie

Imię pochodzenia germańskiego, które składało się z dwóch elementów „hadu” i „wig” – w obu przypadkach znaczą one „walka”. Imię Jadwiga można więc przetłumaczyć jako
„kobieta waleczna”.

W Polsce pojawiło się w 1208 roku w formach Hedwiga, Edwiga. Kilkanaście lat później zanotowano formy łacińskie – Hadigis i Hedwigis oraz Adwigis (1247). Inne formy imienia Jadwiga w polskim języku to Hadwiga, Adwiga, Jedwiga i Jadwiga. Według historyków imię zawdzięczamy św. Jadwidze z Meranu, żonie księcia śląskiego Henryka I Brodatego.

Imię w naszym kraju nosi obecnie około 430 000 kobiet.

Patron

Imię to nosiły dwie święte, które są naszymi rodaczkami. Warto przybliżyć ich żywoty, zwłaszcza że są zasłużone dla naszego kraju.

Św. Jadwiga

Urodziła się i wychowała w zamku Andechs w Bawarii. Ojciec Jadwigi Bertold IV dużo znaczył w ówczesnej Europie – należał do kręgu Fryderyka Barbarossy, ówczesnego cesarza rzymskiego narodu niemieckiego, był też pierwszym księciem Merano. Jej siostra była natomiast przełożoną klasztoru benedyktynek w Kitzingen koło Würzburga, gdzie wysłano Jadwigę w młodym wieku. Program ówczesnych szkół klasztornych obejmował naukę łaciny, Pisma Świętego, dzieł Ojców Kościoła i żywotów świętych, haftu, muzyki, malowania czy pielęgnowania chorych. W wieku 12 lat wydano ją za mąż za śląskiego księcia Henryka I Brodatego, który w 1202 roku został księciem całego Śląska, a 30 lat później także księciem Wielkopolski.

Jadwiga wraz z Henrykiem należeli do bardzo pobożnych ludzi i stanowili wzorowe małżeństwo. Mieli aż siedmioro dzieci, ale okresu pełnej dojrzałości dożyło tylko dwoje z nich (Henryk i Gertruda). Po urodzeniu ostatniego dziecka Jadwiga poprosiła męża o zgodę na dalsze życie w ascezie i głębokiej wstrzemięźliwości. W 1209 roku w obecności biskupa Włocławka Wawrzyńca złożyli śluby czystości, a Henryk od tego czasu przestał golić brodę. Byli fundatorami wielu kościołów, przytułków, pomagali chorym i ubogim, otworzyli m. in. szpital dla trędowatych w Środzie Śląskiej. Jadwiga miała duży wpływ na decyzje polityczne i administracyjne męża, a jej osobista interwencja doprowadziła do uwolnienia go z rąk rywala Konrada Mazowieckiego. Bardzo dbała też o swój dwór, który wyróżniał się dobrymi obyczajami.

Po śmierci męża w 1238 roku Jadwiga zamieszkała w trzebnickim klasztorze, który prowadziła jej córka Gertruda. Zaangażowała się w ożywienie życia religijnego Śląska, sprowadzając do kościołów duchownych z Niemiec. Prowadziła przy tym bardzo surowy tryb życia, naśladując w tym swoją siostrzenicę św. Elżbietę z Turyngii. Ścisły post, pokuty, biczowania odbiły się na jej zdrowiu. Jadwiga zmarła w październiku 1243 roku w Trzebnicy i została pochowana w tamtejszym kościele. 26 marca 1267 roku papież Klemens IV w kościele dominikanów w Viterbo dokonał kanonizacji Jadwigi, którą zaczęto czcić jako patronkę Polski i całego Śląska.

Jadwiga wyróżniała się wyjątkową skromnością i pokorą, o czym świadczy legenda według której chodziła boso, by nie odróżniać się od swojego ludu. Jej mąż, który nie mógł tego zaakceptować, wymógł na jej spowiedniku, by ten nakazał jej noszenie obuwia. Duchowny podarował Jadwidze parę butów i poprosił, aby zawsze je nosiła. Księżna zastosowała się do tego polecenia, tyle że nosiła je przywieszone na sznurku.

Jadwiga Andegaweńska

Jadwiga była ostatnim dzieckiem ze związku króla Węgier i Polski Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki. Historycy nie są zgodni co do daty jej narodzin, przyjmuje się, że był to rok 1374.

Jako dziecko została zaręczona z ośmioletnim Wilhelmem z dynastii Habsburgów, nie był to jednak kontrakt nieodwracalny. Podpisano zobowiązanie, że strona, która zerwałaby zaręczyny, wypłaci drugiej stronie 200 000 florenów w złocie. Do małżeństwa nie doszło – po śmierci Ludwika panowie polscy zmienili zdanie unieważniając unię personalną z Węgrami, a 10-letnia Jadwiga została tym samym koronowana królową Polski. Od najmłodszych lat była przygotowywana do pełnienia roli władczyni poprzez wykształcenie – pobyt w środowisku kulturalnym dworu w Budzie spowodował, że nauczyła się czytać, języków obcych, zainteresowała się muzyką, sztuką czy nauką.

Jadwiga 18 lutego 1386 roku poślubiła Władysława Jagiełłę, któremu obiecano dziewczynę wkrótce po koronacji jej na królową. Warunkiem córki Ludwika Węgierskiego było przyjęcie przez wielkiego księcia litewskiego chrztu.

Jadwiga dała się poznać jako wytrawna władczyni, obdarzona dużymi umiejętnościami dyplomatycznymi i zmysłem praktycznym. Była przy tym dobra dla podwładnych, dbała o rozwój kraju we wszystkich dziedzinach. Wiosną 1387 roku stanęła na czele wyprawy rycerstwa polskiego, której celem była rewindykacja Rusi Czerwonej zajętej przez Węgrów. We Lwowie 26 września 1387 roku złożył jej hołd lenny hospodar mołdawski Piotr I. 10 lat później miało miejsce równie ważne wydarzenie związane z jej działalnością polityczną - w Inowrocławiu negocjowała z wielkim mistrzem krzyżackim Konradem von Jungingenem powrót do korony ziemi dobrzyńskiej.

Dużym uznaniem cieszyła się jej działalność kulturalna, gdyż na swoim dworze skupiła ówczesną elitę intelektualną naszego kraju. To za jej poleceniem po raz pierwszy przetłumaczono Księgę Psalmów na język polski. Fundowała wiele nowych kościołów oraz uposażała istniejące klasztory, opiekowała się szpitalami. W 1397 roku założyła bursę dla polskich i litewskich studentów przy Uniwersytecie Karola w Pradze oraz uzyskała zgodę papieża na utworzenie fakultetu teologii na Akademii Krakowskiej. Doprowadzając do wznowienia działalności uczelni uznawana jest za jej współzałożyciela wraz z Kazimierzem Wielkim.

Jednym z najbardziej dramatycznych wydarzeń w życiu św. Jadwigi była śmierć córki Elżbiety Bonifacji kilkanaście dni po porodzie. Cztery dni później, w wieku zaledwie 25 lat, zmarła też Jadwiga (prawdopodobnie na gorączkę połogową). Pochowano ją w Katedrze Wawelskiej.

Swój majątek zapisała Akademii Krakowskiej. Jako królowa rządziła Polską samodzielnie przez 2 lata (1384-1386), natomiast razem z Jagiełłą - przez 13 lat (1386-1399).

Po śmierci Jadwigę otoczono kultem, ale jej beatyfikacja nastąpiła dopiero 31 maja 1979 roku. 8 czerwca 1997 roku Jan Paweł II ogłosił ją świętą. Św. Jadwiga jest patronką dziewcząt, Polaków i apostołką Litwy.

Cechy

Jadzia jest kobietą emocjonalnie podchodzącą do życia. Z jednej strony bardzo mocno przeżywa wszystkie porażki czy krytykę, a z drugiej cieszy się z sukcesów jak dziecko. Trudno jej opanować emocje, bez względu na to czy są pozytywne czy negatywne. To sprawia jednak, że jest szczerą osobą, która zawsze mówi/pokazuje to, co czuje. Co najważniejsze, nie wstydzi się swoich emocji, zarówno płaczu, jak i spontanicznej radości.

Należy do wyrazistych kobiet, obok której nie można przejść obojętnie. Ma w sobie coś, co zachwyca nie tylko mężczyzn. Według jednych jest to niepospolita uroda, inni wskazują na wyjątkową charyzmę. Jadwiga, zgodnie ze znaczeniem swojego imienia umie walczyć o swoje, jest bardzo przedsiębiorcza i zaradna. Nie przypadkowo zresztą jej imienniczki w przeszłości rządziły naszym krajem. Warto wiedzieć, że choć potrafi wydawać pieniądze z głową, to jak każda kobieta uwielbia robić zakupy. Wie jednak, kiedy powiedzieć stop nowym butom czy sukience, których ma już w szafce z 20…

Jest bardzo ruchliwa i żywiołowa, zawsze stara się jak najlepiej wykonać swoje obowiązki. Najbardziej odpowiadają jej właśnie zawody wymagające aktywności, siedzenie za biurkiem 8 godzin zdecydowanie nie jest dla niej… Jadzia nie lubi zresztą bezczynności i nudy, zawsze więc stara znaleźć sobie jakieś zajęcie. Zmęczenie jej się nie ima, co może dziwić, ponieważ ostatnia chodzi spać i pierwsza wstaje.

Jest bardzo czułą kobietą, która kocha bardzo mocno swojego wybranka. Ten musi jednak odpłacać się równie dużą miłością i oczywiście wiernością – Jadzia nie potrafi wybaczać nawet drobnych kłamstw, a co dopiero zdrady. Nigdy nie pozwoli mężczyźnie sobą rządzić, manipulować, czy wodzić za nos.

Należy do osób odpowiedzialnych, którym możemy powierzyć swoje tajemnice, problemy, pieniądze czy zostawić pod opieką dzieci. Wywiąże się ze swojego zadania w 100%, gdyż umie zachować rozsadek i zimną krew nawet w kryzysowych sytuacjach. Jest dobra dla rodziny, bliskich i znajomych. Zresztą nie tylko dla nich - niczym słynne patronki naszego kraju angażuje się w działalność charytatywną, społeczną.

Jadzia na pewno należy do barwnych i rozpoznawalnych postaci, ale i przy tym dobrych. A to zapewnia jej sympatię.