Imieniny Kajetana

Pochodzenie

To imię pochodzenia łacińskiego, które wzięło się od niewielkiego portowego miasta na wybrzeżu Morza Tyrreńskiego w regionie Lacjum - Caieta (obecnie Gaeta). Jego nazwa pochodzi najprawdopodobniej od słowa „kaiŕdas" lub „kaičtas", czyli „jaskinia”. Obecnie znajduje się w nim baza operacji morskich NATO. Nad miastem góruje natomiast rzymski pomnik senatora, konsula i cenzora Lucjusza Munatiusa Plancusa.

Kajetan oznacza więc osobę, która pochodzi z Caiety. Na Kresach imię to było bardzo popularne wśród mniejszości ormiańskiej. Od tego imienia pochodzą takie nazwiska jak Kajetanowicz, Kajetański, Kajetan.

Patron

Kajetan z Thieny

Kajetan urodził się w Vicenzy w 1480 roku. Nazywany jest Kajetanem z Thieny ponieważ jego ojciec Kasper (zmarł 2 lata po narodzinach syna) był właścicielem całej okolicy. Jego rodzina miała zresztą szlacheckie korzenie, pochodziła ze słynnego rodu Gaetanich. Według różnych źródeł matce Marii Porto zawdzięcza wstawiennictwo Pana, gdyż po narodzinach ofiarowała go ona Najświętszej Maryi Pannie z intencją, aby ta doprowadziła go do zbawienia.

Kajetan już od najmłodszych lat nazywany był „małym świętym”, a jego umiłowanie cnót zadziwiało wszystkich. Po ukończeniu szkoły Kajetan studiował prawo rzymskie i kościelne w Padwie i w 1504 roku (w wieku 25 lat) uzyskał doktorat. Następnie udał się do Rzymu, gdzie papież Juliusz II mianował go protonotariuszem papieskim. Później został proboszczem w parafiach Malo i Bressanvido, jednak święcenia kapłańskie przyjął dopiero w wieku 36 lat. Niestrudzenie działał na rzecz przeprowadzenia reform w szeregach duchowieństwa, zależało mu zwłaszcza na wykształceniu księży. Według legend w tym czasie miał objawienie – w kaplicy Żłobka Pana Jezusa ujrzał Najświętszą Maryję Pannę z Dzieciątkiem.

W 1519 roku powrócił do Vicenzy, gdzie wstąpił do „Bractwa św. Hieronima” i kontynuował swoją działalność dobroczynną: odwiedzał szpitale i przytułki dla ubogich, głosił kazania, uczył katechezy dzieci i młodzieży. Wokół niego zaczęli też gromadzić się uczniowie. Zyskał przydomek „łowca dusz” ze względu na swoje zaangażowanie i gorliwość w zbawianiu świata.

W 1523 roku ponownie udał się do Rzymu gdzie poznał Giampietra Carafę, biskupa Theate. Wspólnie założyli Zgromadzenie Kleryków Regularnych, nazywanych Teatynami lub Kajetanami. Już kilka tygodni po założeniu wspólnoty została ona zatwierdzona przez papieża Klemensa VII. Kilka lat później młody zakon musiał stawić czoło drastycznym wydarzeniom. Podczas „sacco di Roma” czyli najazdu cesarskich wojsk na Rzym połączonego ze spustoszeniem i splądrowaniem miasta, zniszczono dom zakonny Teatynów. Pobici i poniżeni bracia zakonni musieli opuścić Rzym. Los rzucił ich do Wenecji, gdzie zostali serdecznie przyjęci. Teatyni zadomowili się w klasztorze „od św. Mikołaja z Tolentino” i z olbrzymim zapałem przystąpili do pracy duszpasterskiej. Wykazali się szczególnie podczas epidemii dżumy i straszliwej klęski głodu, która nawiedziła Wenecję. Teatyni należeli do najbardziej niestrudzonych krzewicieli wiary. Wkrótce młode zgromadzenie było znane już w całym kraju, obok jezuitów należało do głównego nurtu reformy kościoła we Włoszech.

Pod koniec życia Kajetan był opatem klasztoru Teatynów w Neapolu. Gdy czuł zbliżającą się śmierć, polecił braciom by położyli go na rozpostartej na ziemi szacie pokutnej i w ten sposób przyjął sakrament chorych. 7 sierpnia 1547 roku zmarł. Pochowano go w kościele św. Pawła (S. Paolo Maggiore) przy Piazza S. Gaetano w pięknej świątyni wczesnobarokowej.

Kajetan został kanonizowany przez papieża Klemensa X w 1671 roku. W ikonografii możemy zaobserwować podobizny Kajetana, prawie zawsze jako Teatyn z brodą. Jego atrybuty to krzyż, serce, ptak, lilia, księga. Ten święty wzywany jest w przypadkach zarazy.

Jeden z najpiękniejszych kościołów poświęconych Kajetanowi znajduje się w Monachium. Od 1672 roku dynastia bawarska czciła go jako swojego patrona i opiekuna. Świątynie wzniósł w 1662 roku Ferdynand Maria w wdzięczności za narodziny dziedzica Maksa II Emanuela.

Cechy

Już na pierwszy rzut oka widać, że Kajetan to oryginał. Lubi ubierać się inaczej niż inni, ma specyficzne poczucie humoru, nie zabiega o „popularność”. Chętnie za to podkreśla swój indywidualizm, nawet jeśli z tego powodu spotyka go krytyka.

Kajetan opisywany jest w imiennikach jako osoba, która idzie przez życie pewnym, zdecydowanym krokiem. Nie zrażają go żadne niepowodzenia- nigdy nie zwala winy na innych, wszelkie porażki przyjmuje na przysłowiową klatę. Są one dla niego motorem napędowym do działania, dalszego rozwoju. Kajetan jest bardzo ambitnym człowiekiem, nie zadowala go przeciętność. Można porównać go do sportowca, który zawsze walczy o zwycięstwo, a remis jest dla niego jak przegrana.

Jest inteligentny i elokwentny, nie tylko dzięki zamiłowaniu do książek. Ma po prostu wiele zainteresowań, o których może opowiadać godzinami. Bogaty zasób słownictwa plus duża wiedza, znajomość licznych anegdotek sprawia, że potrafi bawić towarzystwo, brylować nawet w gronie ważnych ludzi. Ma zresztą skłonność do wystawnego życia, niekiedy ponad stan. Jest dość rozrzutny, jeśli coś mu się spodoba kupuje to bez wahania. Dopiero później patrzy na cenę. Idealnie pasuje do niego powiedzenie, że „choć niewiele się zarabia, to żyje się jak hrabia”. Powinien jednak uważać, by nie wplątać się w długi.

Kajetanowi nie spieszy się do założenia rodziny, stara się jak najwięcej korzystać z życia. Niektóre kobiety mogłyby potwierdzić, że niechętnie rozmawia o związku, wspólnych planach. Sprawia wrażenie, że na wszystko ma czas. Z tego powodu niektórzy postrzegają go jako flegmatyka. Jeśli jednak brać pod uwagę to, że wszystko robi dokładnie, precyzyjnie, za to wolniej, to jak najbardziej to się zgadza.

Kajetan ma ważną cechę, mianowicie jest asertywny i potrafi odmówić w sposób miły, kulturalny, ale jednocześnie stanowczy. Przy okazji można zauważyć, że jest prawdziwym dżentelmenem – ustąpi miejsca w autobusie kobiecie czy starszej osobie, poniesie sąsiadce zakupy, przepuści w drzwiach czy w kolejce. Ma talent do rozwiązywania sporów, jeśli gdzieś wybucha awantura, on najczęściej przejawia głos rozsądku.

Trzeba też spojrzeć na wady Kajetana, których na szczęście nie ma dużo. Można zarzucić mu, że lubi się powymądrzać, nawet jeśli nie ma racji. Czasami jest zbyt poważny, niepotrzebnie bierze na serio niektóre rzeczy. Jest bardzo czuły na punkcie honoru i dumy, stąd łatwo go urazić. Jego kolejną wadą jest podatność na wpływy innych osób, a także prowokacje. Łatwo wjechać mu na ambicję, zarzucić tchórzostwo, a wtedy Kajetan zrobi wszystko, by udowodnić, że jest inaczej. Stąd podejmuje wiele odważnych (niekiedy niestety niezbyt mądrych) decyzji, wyczynów, które z jednej strony zapewniają mu szacunek i podziw, a z drugiej narażają na kłopoty. Kajetan jest po prostu człowiekiem o barwnej oraz nieprzewidywalnej osobowości i nic tego nie zmieni!