Imieniny Kazimierza

Pochodzenie

Kazimierz to słowiańskie imię złożone z członów „Kazi-” (niszcz, psuj, niwecz) oraz „-mir” (pokój, spokój). Forma z zakończeniem „-mierz” wykształciła się pod wpływem imion z drugim członem „-mar”, „-mer” (np. Dietmar.) Pierwsze zapisy imienia w polskich dokumentach datuje się na rok 1145 (Kazimir) i 1177 (Kazemir). W późniejszych latach pojawiło się w postaciach Kazimr, Każmierz, Każmir Od tego imienia pochodzą takie nazwiska jak Kazik, Kazikowski, Kazimierczak, Kazimierski, Kaziuk, Każmierczak czy Każmierski.

Współczesna forma imienia Kazimierz wywodzi się natomiast z XVI wieku, choć nadawano je wcześniej, ale wyłącznie książętom. Było to imię dynastyczne Piastów, a pierwszym jego posiadaczem był syn Mieszka II i Rychezy Kazimierz Odnowiciel (1016 - 1058), który odbudował zniszczone kryzysem państwo Polan. Inni władcy o tym imieniu w naszej historii to Kazimierz II Sprawiedliwy (1138- 1194) i Kazimierz III Wielki (1310- 1370) .

W Polsce imię zyskało dużą popularność dzięki kanonizacji św. Kazimierza w 1521 roku. W XVII wieku było już natomiast jednym z najpowszechniejszych – w spisie szlachty biorącej udział w elekcji Jana III Sobieskiego występuje najczęściej obok Jana i Stanisława. Po gorszym okresie w wieku XVIII, w XIX stuleciu znów stało się modne. Jest to jedno z nielicznych imion, które przyjęły się w krajach zachodnich, na przykład we Francji nadano je w XX wieku około 8000 razy. Lata współczesne to zanikająca popularność imienia. W XX wieku otrzymało je według „Słownika imion” Jana Grzenia 380357 osób. W roku 2014 wystąpiło tylko 184 razy, dobrze więc, że rodzice nadal sięgają po to bardzo zasłużone przecież imię.

Patron

Kazimierz Jagiellończyk

Kazimierz Jagiellończyk urodził się 3 października 1458 roku na Zamku Królewskim na Wawelu jako syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, córki króla Węgier i Czech Albrechta II. Jego wychowawcami byli wybitni historycy: ks. Jan Długosz, Jan Kanty oraz włoski humanista Kallimach. Od 9 roku życia żył w skromnych warunkach i więcej czasu spędzał w opactwie Benedyktynów w Tyńcu niż na królewskim dworze. Przeznaczeniem Królewicza i jego braci była jednak korona – w 1471 roku ojciec wysłał ich by przejęli trony, których byli dziedzicami po matce. Władysław objął tron czeski, natomiast Kazimierz udał się na Węgry, gdzie wybuch bunt przeciw panującemu Maciejowi Korwinowi. Możnowładcy w tym kraju nie udzielili jednak spodziewanego wsparcia dynastii Jagiellonów. Królewicz wydał manifest wojenny przeciwko Korwinowi przypominając w nim, że jest siostrzeńcem Władysława Pogrobowca i wyruszył w wyprawę wojenną na Węgry pod wodzą Piotra Dunina. Po kilku miesiącach brak pieniędzy na żołd dla żołnierzy spowodował odwrót Kazimierza do Polski. W drodze powrotnej był świadkiem napaści chłopów wezwanych przez Macieja Korwina, rabunków, buntów nieopłaconego rycerstwa czy gwałtów, co musiało być sporym przeżyciem dla wrażliwego, zaledwie trzynastoletniego wówczas chłopca.

Po powrocie z Węgier Kazimierz kontynuował naukę pod opieką Długosza oraz innych nauczycieli na zamku w Dobczycach, doskonaląc m. in. sztukę wojenną. Od 1475 roku król Kazimierz Jagiellończyk zaczął na poważnie przygotowywać syna do roli następcy tronu. Królewicz brał udział w posiedzeniach rady koronnej, jeździł z ojcem do Prus i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Litwini liczyli na to, że król ustanowi osobnego księcia dla ich państwa w osobie królewicza Kazimierza. Król odmówił, a po wykryciu spisku na życie jego i synów w 1481 roku nakazał królewiczowi wrócić do kraju.

Następnie był namiestnikiem ojca w królestwie, rezydował w Radomiu (jest patronem tego miasta). Jego krótkie rządy były dobrze oceniane, między innymi poprawił bezpieczeństwo na drogach, ukrócił rozboje, usprawnił działanie sądownictwa. W przeciwieństwie do swojego ojca dbał o dobre kontakty ze stanami pruskimi.

Obiecującą karierę królewicza zastopowała gruźlica. W 1483 roku odwołano go do Wilna, pomimo postępującej choroby brał udział w zarządzaniu państwem. Zmarł w obecności ojca 4 marca 1484 roku, a pochowano go w Kaplicy św. Kazimierza w katedrze wileńskiej. Wieści o jego śmierci błyskawicznie rozeszły się po całym kraju wywołując powszechną rozpacz.

Kazimierz Jagiellończyk wyróżniał się nie tylko talentem wojskowym, ale i pobożnym stylem życia. Usilne starania o kanonizację podjęte przez jego brata Zygmunta Starego nie doszły do skutku, między innymi z powodu śmierci polskiego wysłannika biskupa płockiego Erazma Ciołka, który zmarł we Włoszech w czasie zarazy, a wszystkie jego dokumenty zaginęły. Kazimierza kanonizowano dopiero na początku XVII wieku, a gdy otwarto jego grób, ciało pomimo znacznej wilgotności po 118 latach było według świadków nienaruszone.

Św. Kazimierz jest głównym patronem Litwy, ale też jednym z najbardziej popularnych polskich świętych.

Cechy

Polska w swojej historii miała królów Kazimierzów, warto więc zastanowić się czy współczesny Kazik posiada władcze cechy? A jeśli tak, to jakim byłby przywódcą państwa?

Jest człowiekiem lubiącym rywalizację, więc jako pradawny władca byłby pewnie typem wojownika, który podbija nowe tereny. Nigdy nie lekceważy żadnego przeciwnika, a sprawy doprowadza zawsze do końca. Pragnie zdobywać, osiągać wytyczone cele, zaspokajać swoje ambicje i potrzeby. Współczesny Kazimierz, jeśli tylko postępuje tak samo w codziennych obowiązkach, ma spore szanse na odniesienie sukcesu. Czasami nawet przychodzi on mężczyźnie o tym imieniu zbyt łatwo, co z kolei sprawia, że zwyczajnie go nie docenia.

Kazimierz ma sceptyczne podejście do życia, które przejawia się oszczędnością w komplementowaniu ludzi. Jednak gdy z jego ust w końcu padnie pochwała, jej adresat musi mieć świadomość, że bardzo mu zaimponował. Mężczyzna o tym imieniu jest nie tylko ostrożny w wydawaniu osądów na temat innych, ale i w podejmowaniu decyzji dotyczących własnego życia. Wszystko dokładnie analizuje, ale dzięki temu ma pełną kontrolę nad wieloma sprawami. Natura obdarzyła go cenną cechę dostrzegania i gaszenia konfliktów/problemów jeszcze w ich zarodku. To jeden z powodów, który predysponuje go do roli kierownika, przywódcy. Innymi są zdolności organizacyjne, nieprzeciętna inteligencja, stanowczość, przenikliwość.

Kazimierz jeśli chce utrzymać dobrą formę, musi pamiętać, że silna wola i panowanie nad swoimi popędami to podstawa. Alkohol, hazard czy nawet papierosy mogą przyczynić się do jego zguby, podobnie jak zaniedbanie wizyt u lekarza. Nie dopuszcza do siebie myśli, że może być chory i unika nawet badań kontrolnych. W imienniku Iwony Huchli „Księga imion na trzecie tysiąclecie” jako jego szczęśliwą roślinę podaje się koniczynkę, co chyba dodaje Kazikowi wiary, że jest nieśmiertelny. W tym samym źródle można dowiedzieć się również, że najlepiej pasuje mu kolor żółty, kamień chryzoberyl, dzień środa. Wśród jego zainteresowań wymienia się muzykę, politykę, grę w karty, sport, natomiast preferowane zawody to socjolog, prawnik, aktor.

Choć Kazimierz ma dość przebojowy i władczy charakter, to nie traktuje innych z wyższością. Nawet jako szef potrafi żyć z podwładnymi jak równy z równym. Nie jest uparty, łatwo przekonać go logicznymi argumentami. To skłania do zastanowienia, czy jednak byłby lepszym dyplomatą niż wojownikiem? Kazimierz jest przecież w głębi serca marzycielem, który jak każdy chce kochać i być kochanym. Jako mąż i ojciec jest wzorem do naśladowania, zawsze stawiający rodzinę ponad wszystko. Skoro w przeszłości mężczyźni o tym imieniu opiekowali się całym narodem, to współczesny Kazimierz jak najbardziej umie zadbać o potrzeby swoich najbliższych. Warto więc pamiętać, że czasami groźna mina jest tylko pozorem.