Imieniny Konrada

Pochodzenie

Imię męskie, które pochodzi z języka niemieckiego. Wywodzi się od słowa „kuoni” oznaczającego „odważny", „dzielny", „silny" oraz staroniemieckiego wyrazu „rath” czyli "rada". Imię określa więc osobę, która ma odwagę udzielać innym śmiałych rad.

W naszym języku imię występuje od XII wieku w formach Conradus (1145), Cunradus (1175), Konrad/Konrat (1204), Corradus (1207), Curradus (1239), Kunrad/Kunrat (1302), Kundrat/Kundrad (1394).

Od tego imienia pochodzą takie nazwiska jak Kondrach, Kondraciuk, Kondracki, Kondraszewski, Kondrat, Kondratowicz, Konrad.

Konrad było popularnym imieniem wśród rycerzy i książąt niemieckich. Na terenie naszego kraju używali je władcy z dynastii Piastów. Nosił je między innymi Konrad I Mazowiecki, który sprowadził do Polski Krzyżaków. W XIX wieku imię Konrad zyskało na popularności dzięki bohaterom literackim takich dzieł jak:

„Korsarz” - George Byron (Conrad to dowódca bandy korsarzy)

„Konrad Wallenrod” – Adam Mickiewicz

„Dziady III” – Adam Mickiewicz

„Wyzwolenie” – Stanisław Wyspiański.

Patron

św. Konrad z Konstancji

Konrad pochodził z potężnego rodu Welfów. Rodzice Henryk i Ata zapewnili mu solidne wykształcenie w szkole katedralnej. Po jej ukończeniu został przełożonym kapituły katedralnej w Konstancji. W 934 roku powołało go na stanowisko biskupa, na którym wsławił się założeniem wielu kościołów, klasztorów i szpitali, jak i oddzieleniem polityki od spraw kościoła. Był jednak blisko związany z cesarzem Ottonem I, któremu towarzyszył w pielgrzymce do Włoch w 962 roku. Samodzielnie natomiast brał udział w licznych podróżach do Ziemi Świętej. Zmarł w 975 lub 976 roku podczas wspólnej wyprawy z Ottonem I do Rzymu.

Pochowano go w kościele św. Maurycego w Konstancji, jednak wiele lat później protestanci wrzucili jego relikwie do jeziora. Kult św. Konrada zatwierdzono podczas soboru laterańskiego w 1123 roku.

W ikonografii poświęconej św. Konradowi z Konstancji można się spotkać z wizerunkiem biskupa trzymającego kielich mszalny z pająkiem w kielichu. Jest to nawiązanie do legendy o mszy, na której podczas celebracji wpadł do naczynia pająk. W tym czasie były one uważane za śmiertelnie trujące stworzenia. Konrad jednak wypił wino, dając tym samym swoje świadectwo wiary.

św. Konrad z Piacenzy

Konrad Confalonieri pochodził z zamożnej włoskiej rodziny. Jego celem było rycerstwo, jednak podczas polowania wydarzył się incydent który zaważył na dalszym losie Konrada. Wywołał on nieumyślnie pożar lasu, za co namiestnik Piacenzy, Galeazzo Visconti skazał go na śmierć. Konrad wyznał jednak swoją winę i oddał cały majątek, by wynagrodzić wyrządzoną miastu szkodę. Wskutek tego doświadczenia Konrad oraz jego małżonka dokonali przełomu religijnego i wstąpili do zakonu franciszkanów – mężczyzna został tercjarzem, a jego żona klaryską. Konrad od tej chwili prowadził żywot wędrownego ascety, jako pielgrzym pokutny odwiedził wiele sanktuariów Italii. Osiadł w dolinie Noto koło Syrakuz na Sycylii w 1343 roku. Zmarł osiem lat później. Według legend Konrad Confalonieri posiadał dar prorokowania.

Konrad jest patronem osób cierpiących z powodu przepukliny.

Cechy

Chłopak o imieniu Konrad wyróżnia się zarówno dużą inteligencją, jak i wrażliwością. No i tym, że miewa zmienny charakter – raz jest nieustraszonym twardzielem, a innym razem zagubionym chłopcem.

Konrad posiada dużą wiedzę i chętnie udziela rad wszystkim dookoła. Co ciekawe, są one bardzo przydatne i pomocne, ale jak mówi przysłowie: „szewc bez butów chodzi”. Tak więc Konrad nie potrafi tych świetnych wskazówek zastosować w swoim życiu. Na przykład takiej, by nie przejmować się tym co mówią inni. Jest on bowiem człowiekiem wrażliwym, który bierze sobie do serca opinie i krytykę. Negatywne słowa mogą sprawić, że szybko zrazi się lub podda w jakiejś sprawie. Nie zawsze jednak tak jest, wręcz przeciwnie, Konrad sprawia raczej wrażenie pewnego siebie mężczyzny. Potrafi bronić jak lew swoich poglądów, jest niezależny i odważny. Często działa impulsywnie, nie zwracając uwagi na cenę ryzyka, coś podświadomie pcha go na niezbadane dotychczas ścieżki. Konrad daje się więc często poznać jako człowiek o dwóch skrajnych obliczach – pewnym siebie lub nieśmiałym. Z tego też względu bywa celem zainteresowania kobiet, które widzą w nim tajemniczego, nieco mrocznego mężczyznę. On sam natomiast uwielbia piękne i eleganckie dziewczyny, które zachowują się z klasą w każdej sytuacji.

Konrad lubi korzystać z wszelkich przyjemności życiowych – wyjść na imprezę, do kina, zjeść w restauracji, czy modnie się ubrać. Zdaje sobie jednak sprawę, że do spełniania swoich potrzeb potrzebuje pieniędzy. Już jako nastolatek szuka dodatkowej pracy i zarobku, a w późniejszym wieku jest już cenionym pracownikiem. Jego największe atuty to skrupulatność, rzetelność, zorganizowanie, kreatywność. Największe sukcesy odnosi w dziedzinach związanych ze sztuką, modą, projektowaniem.

Jedną z największych pasji Konrada są samochody. Doskonale orientuje się we wszelkich kwestiach technicznych, osiągach poszczególnych modeli. Gdyby miał tylko możliwości, zostałby kolekcjonerem aut, a do garażu kupiłby BMV, Mercedesa, Bentleya, rajdową Subaru Imprezę, jak i zabytkowe auta w stylu Citroen 2CV czy Cadillaca. Zapach benzyny i ryk silnika to jego świat, więc potencjalna partnerka Konrada powinna być w tym względzie wyjątkowo wyrozumiała. Konrad nierzadko łączy swoją pasję do motoryzacji z pracą zawodową, np. jako kierowca czy mechanik samochodowy. Według imienników do pasji Konrada zalicza się też astronomia, boks, hokej, piłka nożna, muzyka czy filozofia.

Jest wymagającym ojcem – wysoko stawia dzieciom poprzeczkę, komplementuje swoje pociechy tylko kiedy naprawdę na to zasłużą. Uczy ich też samodzielności i odpowiedzialności za swoje decyzje. Od najmłodszych lat wpaja też szacunek do tradycji, historii czy starszych osób. Warto wiedzieć, że Konrad jest prawdomównym człowiekiem, kłamanie przychodzi mu z wielkim trudem. Stara się, by podobnie postępowały jego dzieci.

Konrad jest więc normalnym chłopakiem, który ma dobre serce. Widać to po tym jak bardzo angażuje się w problemy innych – zawsze można niego liczyć. Za to go właśnie lubią i cenią.