Imieniny Olafa

Pochodzenie

Jest to imię pochodzenia skandynawskiego o niepotwierdzonej etymologii. Według hipotezy zawartej w słowniku imion Jana Grzenia pochodzi ze staronorweskiego wyrazu „anleifr” i staroislandzkiego „olafr”. Anleifr to w germańskim „ano” (przodek) oraz „–leifr” (dziedzictwo, pozostałość). Imię tłumaczy się następująco: „syn starego człowieka”, „pokój” lub „dziecko zapowiedziane przez Boga”.

Inna teoria wskazuje na pierwotną formę Aslaf. Element „As” pochodzi w tym przypadku od głównej dynastii bogów nordyckich, którą byli Azowie. Natomiast „laf” przeszło w angielskie „love”, czyli według tej hipotezy imię można przetłumaczyć jako „umiłowany przez bogów".

Olaf jest imieniem popularnym przede wszystkim w krajach skandynawskich, nosili je między innymi władcy norwescy – Olaf I Tryggvason oraz św. Olaf, patron tego kraju.

Patron

Olaf II Haraldsson

Olaf urodził się w Ringerike w 995 roku. Jego ojciec Harald Grenske nie zdążył zobaczyć syna, gdyż zmarł przed porodem. Matka Ĺsta Gudbrandsdatter wyszła ponownie za mąż, za posiadacza ziemskiego Sigurda Syra. To właśnie na jego dworze dorastał Olaf. Na pierwszą wyprawę wyruszył już w wieku 11 lat, brał udział w najazdach na kraje nadbałtyckie i Anglię. Podczas jednej z wypraw Olaf poznał Ryszarda II Dobrego, który był chrześcijaninem i zainteresował go nową wiarą. Do tego stopnia, że młodzieniec przyjął chrzest w Rouen w 1014 roku. Podczas pobytu w stolicy Normandii Haraldsson wysłuchał też wielu legend i podań na temat dawnych władców Francji. Szczególnie zaimponował mu Karol Wielki, na cześć którego nadał potem swojemu synowi imię Magnus.

Po powrocie do kraju musiał walczyć o tron z uzurpatorami. Pokonał ich i w wieku zaledwie 20 lat został królem Norwegii. Rządził krajem przez kolejne 15 lat i w tym czasie dążył przede wszystkim do zjednoczenia państwa oraz wyzwolenia spod panowania duńskiego. Jako chrześcijanin zwalczał pogaństwo, a efektem było uchwalenie prawa kościelnego.

Na spotkaniu biskupów i doradców królewskich ustalono, że Kościół Norweski związany będzie z władzą królewską i że chrześcijaństwo jest religią państwową. Ustawa zmieniła zwyczaje praktykowane przez mieszkańców kraju. Znosiła ona niewolnictwo, a za gwałt i uprowadzenie kobiety groziły surowe kary. Małżeństwa zawierane między ludźmi blisko ze sobą spokrewnionymi były karane. Zakazano również jedzenia mięsa w piątki, a siedem tygodni przed Wielkanocą nakazano post. W każdym okręgu budowano nowe kościoły, zmieniono również obrządki pogrzebowe: zmarłych grzebać miano w poświęconej ziemi, chyba że byli złoczyńcami, zdrajcami albo samobójcami. Wszyscy byli równi wobec prawa, bez względu na status materialny.

Olaf tymi odważnymi ruchami narobił sobie wielu wrogów, zwłaszcza że nieprzestrzeganie wprowadzonego prawa groziło śmiercią, okaleczeniem lub utratą majątku. Surowe rządy były jednym z powodów, dla których Olaf został pozbawiony korony przez przywódców rodowych i skazany na wygnanie. Haraldssona zdradzili nawet ludzie z jego osobistej armii. Razem z synem i garstką zaufanych ludzi uciekł na Ruś, gdzie zamieszkał w Nowogrodzie u księcia Jarosława i jego żony Ranghild. Jarosław zaoferował nawet Olafowi koronę Bułgarii, ten jednak odmówił. Jego celem było bowiem odzyskanie władzy w Norwegii, gdzie Kanut Wielki został ogłoszony nowym królem. W 1030 roku Olaf wrócił do kraju, ale decydująca bitwa pod Stiklestad okazała się dla niego ostatnią. Haraldsson zginął na polu walki 29 lipca 1030 roku.

Po śmierci Olafa wiele osób żałowało, że wystąpili przeciw królowi. Po kraju zaczęły krążyć historie o jego chwalebnych czynach i cudownych uzdrowieniach, które dokonywały się przy jego grobie. Kiedy przenoszono jego zwłoki, okazało się, że były w stanie nienaruszonym, stąd zaczęto nazywać go świętym. Obecnie relikwie św. Olafa spoczywają w Trondheim, we wzniesionej ku jego czci świątyni. W wizerunkach ikonograficznych najczęściej przedstawiany jest w zbroi wojownika, z królewskim insygniami, czasami też stojącego na smoku.

Olaf II Święty jest patronem i obrońcą Norwegii.

Cechy

Sprawia wrażenie nieśmiałego i skrytego, ale to zdecydowany, bezkompromisowy mężczyzna. Wie czego chce od życia i bierze sobie to bez oglądania się na innych. Miewa przez to konflikty z niektórymi ludźmi, którym trudno zaakceptować jego sposób bycia. Jeśli coś jest niełatwe do zdobycia, wcale go to nie zniechęca, ale jeszcze bardziej motywuje. Ma zresztą skłonności do podejmowania odpowiedzialnych i ryzykownych zadań. Lubi jasno wytyczone cele, jest ambitny i wszelkie braki nadrabia właśnie konsekwencją i determinacją a to jego silne strony. Niekiedy wpada w pułapkę perfekcjonizmu, stąd niektóre rzeczy zajmują mu dużo czasu oraz pomija wiele ciekawych pomysłów, które wydają mu się zbyt słabe. Zawsze jednak wywiązuje się ze złożonych obietnic, nierzadko robi nawet więcej niż się od niego oczekuje. Jeśli uda mu się coś osiągnąć, jest z tego dumny i nie kryje się z tym. Denerwuje go fałszywa skromność, on akurat woli, by doceniano jego zasługi.

W miłości bywa zaborczy, zazdrosny a niekiedy nawet despotyczny. Lubi dominować, więc jeśli spotka podobną do siebie kobietę, będzie to wyjątkowo burzliwy związek. Ale najprawdopodobniej również pełen namiętności i uniesień. Olaf kocha na dobre i na złe, a rodzina to dla niego największa wartość i świętość.

Stąd skutecznie chroni swoje życie prywatne i niechętnie chwali się nim znajomym z pracy czy w serwisach społecznościowych. Lubi wesołe towarzystwo i dobrą zabawę. Rzadko kiedy sobie folguje, ale jeśli to nastąpi pije do dna i biesiaduje do białego rana. Tylko jednak w najbliższym gronie.

Olaf jak większość osób lubi wygody – chciałby mieszkać w luksusowej willi, mieć szybki sportowy samochód, jacht i drogie ubrania. Wie jednak, że to nie jest w życiu najważniejsze i potrafi przystosować się do każdych warunków. Chętnie podróżuje i nie ma problemu by spać pod namiotem zamiast w pięciogwiazdkowym hotelu. Niektórzy mężczyźni o tym imieniu interesują się nawet survivalem, czyli umiejętnością przetrwania w konkretnych warunkach.

Do dzieci ma dobre podejście. Jest cierpliwy, potrafi przekazać swoją wiedzę, pokierować życiowo. Chce jednak, by były sobą. Uważa, że najlepiej jak będą uczyły się na własnych doświadczeniach, choć pilnuje, by nie wplątały się w tarapaty.

W głębi duszy jest szalenie uczuciowy, choć starannie to ukrywa. Trudno stwierdzić czy jest to świadoma decyzja, czy Olaf miewa trudności z wyrażaniem emocji. Na pewno nie zobaczymy go jak płacze czy okazuje strach – wszystkie te uczucia gromadzi w sercu. Dla otoczenia ma zawsze zimne, pewne siebie oblicze - nawet w przypadku największego zagrożenia. Bliscy wiedzą jednak, że to tylko przykrywka dla miłego i sympatycznego gościa, jakim jest Olaf.