Imieniny Oskara

Pochodzenie

To męskie imię pochodzenia germańskiego powstało na gruncie języka staro-wysoko-niemieckiego. W tym języku funkcjonowało imię Ansger, które pochodzi od „ans” (bóg) i „ger” (oszczep, włócznia). Jest to nawiązanie do Azów, dobroczynnych Bogów w mitologii germańskiej. Współczesną formę Oskar można więc przetłumaczyć jako „posiadający włócznię Ansa” lub bardziej uniwersalnie „władający bronią Bogów”. Forma Oskar powstała następująco (według „Słownika Imion” Jana Grzenia): „Ans” w języku staroangielskim i skandynawskich zmieniło się w „As”, a następnie w „Os”, z kolei „ger” rozwinęło się w językach skandynawskich w „kar”. Do Polski przywędrowało właśnie z języków skandynawskich. W staropolskich dokumentach po raz pierwszy zanotowano je w XV wieku jako Osiger, Osigar i Oskar. Od tego imienia pochodzą takie nazwiska jak Oskar, Oskierka.

Imię szerzej znane w Europie jest dopiero od XVIII wieku, dzięki Jamesowi Macpherson'owi którego „Pieśni Osjana” zyskały wielką popularność. Imię Oskar nosił syn tytułowego bohatera. Najsłynniejszym obecnie Oskarem jest najprawdopodobniej nagroda przyznawana przez Amerykańską Akademię Sztuki i Wiedzy Filmowej.

Patron

św. Oskar

Oskar (lub Ansgar) urodził się w 801 roku w Amiens. Bardzo szybko odnalazł swoją życiową drogę. W wieku zaledwie siedmiu lat miał widzenie, po którym poczuł powołanie do służby Bogu, od dziecka miał też styczność z Kościołem. Wychowywał się w klasztorze i jako 12 latek złożył śluby zakonne. Był uczniem w klasztorze benedyktyńskim w Korbei, a później także opatem. Gdy benedyktyni w 822 roku założyli nowy klasztor w Corvey nad rzeką Wezerą Oskar został tam nauczycielem.

Wkrótce na prośbę księcia Danii Heralda Klarka udał się na północ Europy szerzyć chrześcijaństwo wśród pogan. Według legend w 826 roku ochrzcił Haralda Klaka, a trzy lata później wybudował pierwszy na ziemi skandynawskiej kościół – w szwedzkim Birka. Po powrocie ze Skandynawii został pierwszym biskupem Hamburga, a Grzegorz IV mianował go legatem papieskim na kraje skandynawskie. Jego zasługi jako „Apostoła Północy” to ochrzczenie Eryka, króla Jutlandii, zwalczanie handlu niewolnikami. Gdy Duńczycy w 845 roku zniszczyli Hamburg otrzymał biskupstwo w Bremie. Początkowo metropolita Kolonii oraz papież sprzeciwili się temu, dlatego formalnie nastąpiło to dopiero w 858 roku.

W kolejnych latach ponownie udał się do krajów skandynawskich, m. in. doradzał władcy duńskiemu Erykowi II. Ten zgodził się wybudować kościół w Hedeby, skąd wyruszyła pierwsza chrześcijańska misja w Danii. Dzięki niej w Ribe wybudowano pierwszy duński kościół.

Oskar zmarł śmiercią naturalną w wieku 64 lat. Papież Mikołaj I zaliczył go do grona świętych już dwa lata po jego śmierci. Wśród jego zasług jest też troszczenie się o przesiedleńców, wdowy i sieroty. Według legend uzdrowił wielu ludzi, choć się tym nie szczycił. Dziś jego kult jest żywy głównie w połnocno-zachodnich Niemczech oraz w krajach skandynawskich. Jego relikwie znajdują się w katedrze Hildesheim, a ich autentyczność została potwierdzona naukowo.

Informacje o życiu pochodzą z biografii Vita Ansgarii (Żywot św. Ansgara) napisanej przez Rimberta, który był jego uczniem oraz następcą na stanowisku arcybiskupa.

Cechy

Zanim Oskar podejmie jakieś działanie, musi dobrze wszystko przeanalizować. Nie lubi postępować zbyt pochopnie, choć jeśli mu się to zdarzy wcale nie wychodzi na tym źle. Z natury jednak unika ryzyka. Jemu na pewno nie grozi uzależnienie od hazardu i strata całego majątku. Jedyne gry losowe na jakie sobie pozwala to totolotek. Jest raczej domatorem, nie przepada za większymi zmianami. Jeśli już dokonuje takowych, oczywiście muszą one być przemyślane i nieść za sobą widoczne korzyści - lepszą pracę, czy warunki mieszkaniowe.

Oskar tak jak rozsądnie postępuje w życiowych kwestiach, tak samo wypowiada się publicznie. Zawsze woli wygłosić rozsądną opinię niż palnąć głupstwo – stąd gdy zabierze już głos, zazwyczaj ma to sens.

Według imienników Oskar ma zdolności do handlu i co ciekawe, nie zawsze chce mu się pracować. Lubi za to pokombinować, tak by jak najmniejszym nakładem sił osiągnąć cel i profity. Ma jednak prawy charakter, postępuje sprawiedliwie, więc nigdy nie będzie to oszustwo czy kłamstwo. Jeśli już to coś w rodzaju „luki prawnej”.

Lubi czytać książki, słuchać muzyki i oczywiście oglądać filmy. Nie może być inaczej, skoro słynna statuetka przyznawana przez Amerykańską Akademię Sztuki i Wiedzy Filmowej nosi nazwę Oskar.

Jak podają źródła opisujące imię Oskar, chłopak ten nosi się głównie w czarnych ubraniach. Nie znaczy to jednak, że jest ponury i smutny, wręcz przeciwnie, to pogodny człowiek– jeśli ma gorszy dzień, to znaczy że naprawdę jest ku temu dobry powód, a nie dlatego, że wstał z łóżka lewą nogą. Jego bliscy z pewnością mogą potwierdzić też, że nie przynosi do domu kłopotów zawodowych. Ma subtelną osobowość, nie narzuca się innym, żali na swój los czy problemy. Nie mówiąc już o proszeniu się o cokolwiek.

Jak każdy, Oskar ma kilka wad – przede wszystkim dużo rzeczy odkłada na później. Na pewno nie jest zwolennikiem powiedzenia, „co masz zrobić jutro, zrób dzisiaj”. U niego jest to raczej pojutrze, ewentualnie po świętach. Inny problem to zbyt łatwe denerwowanie się na rzeczy martwe. Zaciął się komputer? Przekleństwa i krzyk, samochód nie chce odpalić – to samo. Tu pojawia się kolejna wada, mianowicie nadużywanie słów uchodzących za niecenzuralne. Najgorsze że zdarza mu się to w towarzystwie. Pewnie może sobie zarzucić też to, że zbytnio przejmuje się zdaniem innych, i to nie tylko bliskich osób jak rodzina, kobieta, ale i kolegów z pracy. Niekiedy też bywa dość sceptyczny, co przynosi mu konflikty i nieprzyjaciół.

Jeśli chodzi o sprawy uczuciowe, to Oskar nie jest typem mężczyzny uganiającym się bez opamiętania za kobietami. Zdecydowanie stawia na jakość, a nie ilość, więc cierpliwe czeka na tą jedyną. Zanim zwiąże się jednak na poważnie i rozpocznie starania o potomstwo, musi mieć uporządkowaną sytuację materialną, stabilne podstawy do stworzenia związku. Wobec partnerki jest ufny, lojalny, ale i wymagający – oczekuje bezwarunkowej miłości, zaufania.

Jaki jest w stosunku do dzieci? Jego rozsądne i odpowiedzialne podejście do życia widać także w sferze wychowawczo- opiekuńczej. Pochodzi do tego bardzo poważnie, a dzieciaki mogą być więc pewne, że tatuś założy im polisy na przyszłość, zadba by uczęszczały do dobrej szkoły, uczyły się języków, uprawiały sport. Gdy dorosną mają mu przynajmniej za co dziękować.

Oskar jest więc ciekawym osobnikiem, który lubi mieć nad wszystkim kontrolę. Uchodzi więc za twardego i niezależnego mężczyznę, potrafi sam poradzić sobie ze wszystkimi problemami. Czasami tylko niepotrzebnie wszystko tak dokładnie analizuje.