Imieniny Wojciecha

Pochodzenie

Imię Wojciech to staropolskie imię dwuczłonowe, które jest reliktem imion pogańskich używanych w średniowieczu przez Słowian. Powstało ono z dwóch elementów: członu „woj” oznaczającego wojownika oraz słowa „ciech", które wywodzi się wyrazu „cieszyć się". Imię można więc tłumaczyć jako „cieszący się wojownik” lub „ten, któremu walka sprawia radość”.

Zaliczane jest do grupy najstarszych polskich imion, pierwszy zapis (Wojciech) datuje się na XI wiek. W późniejszych latach pojawiło się wiele form pochodnych, w tym: Wojciej (1189), Wojcieszek (1235), Wociech (1257), Wojch (1293), Wojtek (1382), Wojsza (1384).

W „Słowniku imion” Jana Grzenia można też wyczytać o takich zapisach imienia jak Wojciek (1399) czy Wojtasz (1428).

W Polsce imię to od zawsze należało do najpopularniejszych, na co wpływ ma z pewnością postać św. Wojciecha, męczennika i patrona polskiego Kościoła katolickiego.

Od czasów św. Wojciecha uważa się, że łacińskimi odpowiednikami tego imienia są Adalbertus i Albertus. To pierwsze imię św. Wojciech otrzymał podczas bierzmowania, było to też jego imię zakonne, dlatego w świecie znany jest właśnie jako Adalbertus.

Istnieją również żeńskie formy i odmiany imienia jak Wojciecha oraz Wojciechowa.

W języku niemieckim imię występuje pod wieloma zgermanizowanymi wariantami jak na przykład Witke, Voytke, Wogtke, Woetke, czy Woyzeck.

Od imienia Wojciech pochodzą takie nazwiska jak: Wojcieszak, Wojciechowski, Wojciechowicz, Wojciszewski, Wojczak, Wojtala, Wojtanowicz, Wojtanowski, Wojtarowicz, Wojtas, Wojtaszak, Wojtczak, Wojtkowiak, Wojtasiak, Wojtkowiak, Wójcik, Woś.

Patron

Św. Wojciech

Jedynym Wojciechem o statusie świętego jest nasz rodak Wojciech Sławnikowic, główny patron Czech i Polski. Urodził się około 956 roku w Libicach, mieście, które rywalizowało z Pragą w budowie ponadplemiennego scentralizowanego państwa czeskiego. Wojciech od najmłodszych lat chorował, stąd też jego rodzice złożyli śluby, że jeśli wyzdrowieje, poślą go do zakonu. Tam przebywał pod opieką arcybiskupa Magdeburga Adalberta, którego imię przyjął podczas bierzmowania. Jako Adalbert figuruje we wszystkich późniejszych dokumentach, pod tym imieniem jest również znany i czczony w Europie.

Życie w Magdeburgu upłynęło mu na pobieraniu nauki w jednej z najlepszych szkół. Dzięki solidnemu wykształceniu w 983 roku mógł stanąć na czele diecezji praskiej. W Pradze doznał duchowej przemiany podczas obserwowania rozrachunków swojego poprzednika biskupa Dytmara z Bogiem. Z nazywanego księciem rozkoszy człowieka stał się ascetycznym mnichem, który uczy, upomina i karci. Po niezbyt udanej kadencji w roli biskupa Wojciech zrzekł się stanowiska i wyjechał do Włoch, gdzie spędził trzy i pół roku w klasztorze na rzymskim Awentynie.

Tragiczne wydarzenia w życiu Wojciecha miały miejsce w 995 roku, kiedy prawdopodobnie z rozkazu księcia czeskiego Bolesława II uderzono na jego rodzinne miasteczko i wymordowano bliskich. Po tym dramacie postarał się o funkcję biskupa misyjnego. Jego poglądy, które nawoływały do idei ewangelicznego misjonarstwa mocno kontrastowały z panującym wtedy kultem nawracania niewiernych siłą. Tym bardziej smutny jest fakt, że zginął zaledwie kilka dni po wybraniu się z misją do pogańskich Prus. Zamordowanie Wojciecha odbiło się szerokim echem w całej Europie, a jego ciało za złoto wykupił Bolesław Chrobry. Kult św. Wojciecha szybko rozprzestrzenił się na całym kontynencie. W 1000 roku do Gniezna przybył Otton III, by złożyć pokłon relikwiom świętego. Wojciech, który należał do elity był jego przyjacielem i doradcą.

Św. Wojciech jest jednym z trzech głównych katolickich patronów naszego kraju. Jest przedstawiany w stroju biskupa, w paliuszu, z pastorałem. Jego atrybuty to księga, orzeł, wiosło oraz włócznie, od których umarł.

Cechy

Wojciech jest mężczyzną bardzo praktycznym – podążą do celu najkrótszą drogą, pomijając filozoficzne rozterki i wahania. Jest pracowity, energiczny i zaradny, stąd poradzi sobie z każdym problemem. Stara się być samodzielny, dlatego o pomoc prosi jedynie w ostateczności. Nigdy się przed nikim nie płaszczy, a gdy ktoś odmawia mu wsparcia, unosi się honorem.

Wojtek należy zresztą do ludzi bardzo pamiętliwych. Jeśli ktoś go źle potraktuje lub wyrządzi mu krzywdę, może być pewien, że ten nie zostanie mu dłużny. Wyjątkiem są oczywiście sytuacje, w których otrzyma przeprosiny. Z natury jest bowiem przyjazny i woli szukać w ludziach przyjaciół niż wrogów. Podchodzi do życia racjonalnie, przez co na siłę nie upiera się przy swoim zdaniu, daje posłuch trafnym argumentom.

W środowisku jest osobą cenioną i szanowaną. Przede wszystkim dlatego, że nienawidzi intryg, matactw i dwulicowości – dla niego wszystko musi być przejrzyste i klarowne. W takich przypadkach ujawnia się też jego odwaga, gdyż nie boi się zainterweniować gdy ktoś działa niezgodnie z zasadami, łamie prawo. Zawsze stanie w obronie słabszego, nawet wtedy gdy inni ze strachu odwracają głowę w drugą stronę.

Kolejnym powodem, dla których Wojciech jest lubiany to pogodne usposobienie. Poczucie humoru to jego znak rozpoznawczy, a wesoły nastrój udziela się również jego towarzyszom. Ponadto lubi zabawę i chętnie szuka nowych wrażeń. Dlatego też otacza się wesołymi i niekiedy nawet szalonymi ludźmi, nie znosi za to ponuraków. Ci jednak mimo wszystko są przez niego akceptowani, w przeciwieństwie do przemądrzałych i zakłamanych osób.

Uchodzi za świetnego organizatora - zarówno w sprawach towarzyskich jak i zawodowych. To on zorganizuje sylwestra albo urodziny, które będą długo wspominane, tak samo jak poprowadzi od początku do końca ważny projekt zawodowy. Potrafi szybko podejmować trafne decyzje, analizować sytuację oraz postępować z ludźmi, stąd ma preferencje do takich zawodów jak manager, wojskowy, pedagog, trener czy brygadzista.

W kobietach oprócz urody i inteligencji ceni sobie oddanie. Gdy partnerka raz zawiedzie jego zaufanie, niemal niemożliwe jest jego odbudowanie. W stosunku do płci przeciwnej jest czuły, opiekuńczy. Wcześniej zakłada rodzinę, jego marzenie to przynamniej dwójka dzieci. Bo choć imię Wojciech oznacza tego, któremu radość sprawia wojowanie, to mimo wszystko najbardziej pragnie miłości…