To święto upamiętniające początek polskich służb zatrudnienia, który miał miejsce w 1919 roku, kiedy to Józef Piłsudski, wówczas Naczelnik Państwa, podpisał dekret o organizacji urzędów pośrednictwa pracy. Dziś struktura służb zatrudnienia obejmuje ponad 350 urzędów, które obsługują 16 województw i 379 powiatów. Od 2004 roku wchodzą one w skład Europejskich Służb Zatrudnienia, które mają za zadanie wspierać mobilność pracowników na europejskim rynku pracy.
Pracownicy urzędów pracy na przestrzeni ostatnich dekad mieli mniej lub więcej do zrobienia – wpływ na to miał przede wszystkim panujący ustrój gospodarczo-polityczny. W czasach PRL-u nie pracował tylko ten, kto nie chciał. Bezrobocie co prawda występowało, ale było to tzw. bezrobocie ukryte – do wykonania określonej pracy przydzielano po prostu więcej osób, niż było to konieczne. Dzięki temu niektórym płaciło się praktycznie za samo stawienie się w miejscu pracy. Po roku 1989 przestało być tak różowo – pojawiające się prywatne przedsiębiorstwa nie mogły pozwolić sobie na nadwyżkę zatrudnienia, co więcej, rosło zapotrzebowanie na wykształconych i wykwalifikowanych pracowników. Najgorszy w kapitalistycznej Polsce rok dla Publicznych Służb Zatrudnienia (a tym samym dla obywateli) to niewątpliwie 2002, kiedy bez pracy pozostawało ponad 3 miliony osób. Do dziś bezrobocie jest jednym za największych problemów społecznych w kraju. Urzędy pracy nie są przy tym powszechnie postrzegane jako pomoc w uzyskaniu zatrudnienia – kojarzą się większości z długimi kolejkami i zbędną biurokracją. Na jednego pośrednika pracy przypada dziś w Polsce ponad 100 bezrobotnych. Ostatnie lata przyniosły jednak pewne zmiany, związane z członkostwem w Unii Europejskiej. Coraz więcej osób korzysta z możliwości dofinansowania własnych przedsięwzięć oraz z rozmaitych form aktywizacji, takich jak bezpłatne kursy i szkolenia.