Imieniny Łucjii

Pochodzenie

Imię pochodzi z łaciny i oznacza dziewczynkę zrodzoną o wschodzie słońca. Powstało na wskutek zdrobnienia imienia Lucia. W rodzimych dokumentach występuje już na początku XIII wieku, jako Łucyja. Blisko 200 lat później pojawia się forma Łuca. W naszym kraju powszechne stało się dopiero w XIX wieku, pod wpływem powieści Waltera Scotta „Łucja z Lammermooru” z 1819 roku.

Jest żeńską formą imienia Lucjusz.

Patron

Św. Łucja

Syrakuzy należały dawniej do najbogatszych i najludniejszych miast na Sycylii. To miejsce urodzenia kilkunastu świętych, z spośród których największym poważaniem cieszy się św. Łucja, Żywot męczennicy został bezsprzecznie potwierdzony historycznie w momencie gdy w Syrakuzach jej znaleziono grób i katakumby.

Łucja urodziła się około 286 roku w bogatej rodzinie. Ojciec jednak przedwcześnie zmarł i wychowywała ją samotnie matka Eutychia. Jako dziecko złożyła w tajemnicy śluby dozgonnej czystości, choć matka chciała wydać ją za mąż za poganina. Łucja jak tylko mogła odwlekała termin wesela i modliła się do Boga, by jej pomógł. Gdy Eutychia ciężko zachorowała, Łucja udała się na pielgrzymkę do grobu św. Agaty w Katanii, podczas której dziewczynka miała widzenie: święta przepowiedziała jej rychłą śmierć męczeńską.

Matka wkrótce wyzdrowiała i w dowód wdzięczności postanowiła spełnić prośbę córki i nie wydawać jej za mąż. Niestety, zdesperowany mężczyzna doniósł na Łucję do namiestnika cesarza Dioklecjana, okrutnego prześladowcy chrześcijan. Łucję aresztowano i poddano torturom. Gdy ta nie dawała żadnych oznak cierpienia, postanowiono ją upokorzyć i wysłać do domu publicznego. W drodze doszło do cudu – żadnym zwierzętom pociągowym ani jak mówi legenda kilku tysiącom żołnierzy nie udało się poruszyć wozu. Nie dało też skutku oblanie ją wrzącym olejem czy palenie na stosie – Łucja nie odniosła żadnej rany. Wtedy zdecydowano że zostanie ścięta. Jej śmierć miała miejsce w 304 roku.

Według legendy, św. Łucja miała piękne oczy przyciągające powszechną uwagę. Widząc zachwyt nawet u oprawców, kazała je sobie wyłupić. Na pamiątkę tego poświęcenia, w dzień jej święta w Syrakuzach niesie się na tacy „oczy św. Łucji”. Motyw ten często widnieje w dziełach ikonograficznych przedstawiających Łucję. Kobieta jest patronką niewidomych, chorób oczu, a modlił się do niej sam Dante, gdy tracił wzrok.

Jeszcze w czasach bizantyjskich nad jej grobem wzniesiono kościół, który zmieniał wielokrotnie styl, ale przetrwał do dzisiaj. Jej kult jest żywy w wielu krajach: we Włoszech, Szwecji, Serbii, Chorwacji czy na Węgrzech. Od kilku wieków powszechny jest zwyczaj wróżenia przyszłości. W dniu św. Łucji dziewczęta nacinają kawałek kory na gałązce wierzbowej i opasują to miejsce. Gdy nadejdzie Nowy Tok, odkrywają je ponownie, by odkryć znaki, które na podobnej zasadzie co wosk lany w andrzejki ma przepowiedzieć nadchodzące wydarzenia.

Cechy

Z natury jest osobą odważną, energiczną, a nawet zadziorną. Kiedy ktoś zajdzie jej za skórę, z pewnością to zapamięta. Zna swoją wartość i śmiało idzie po swoje: robi to na co ma ochotę, nie ogląda się na przeszkody czy konwenanse.

Według imienników lubi trochę rozkazywać i wymaga posłuszeństwa. Przekonać się może o tym jej mężczyzna, który powinien mieć silny charakter żeby nie dać się stłamsić. Musi też przygotować się na to, że Łucję trzeba zdobywać każdego dnia na nowo. Brak zainteresowania i zaangażowania z jego strony może skutkować tym, że odejdzie. Mimo że rodzina jest dla niej najważniejsza, nie zawaha się by wraz z dziećmi zostawić męża, który przestał ją kochać i szanować. Jeśli chodzi o wychowywanie potomstwa, to Łucja skłania się raczej do surowych metod, poszanowania dyscypliny, obowiązujących zasad. Dzieci wiedzą, że jeśli chcą wyjść ze znajomymi muszą przede wszystkim spytać mamę. Przynosi to efekty choćby w postaci dobrych wyników w nauce.

Łucja sprawia wrażenie charakternej, ale w głębi duszy to bardzo wrażliwa dziewczyna. Potrafi mówić o uczuciach, potrzebach, porażkach. Z kolei ze wszystkiego co osiągnie cieszy się jak dziecko. Ma też cenną cechę – raduje ją szczęście innych, a zazdrość jest obcym uczuciem. Kocha wszystko co piękne, pogodne, artystycznie ułożone. Pasjonuje ją sztuka, muzyka, architektura, ogrodnictwo, a na wybitny obraz czy rzeźbę mogłaby patrzeć godzinami. Tak samo na malowniczą działalność natury, stąd wiele czasu spędza na świeżym powietrzu – w parku, lesie czy nad jeziorem. Zdecydowanie woli plener od zatłoczonych galerii handlowych, choć jak każda kobieta nie potrafi przejść obojętnie obok wystawy z butami czy biżuterią. Jest trochę snobistyczna i lubi mieć to, czego nie mają inni – np. elegancką suknię, cenny pierścionek, edycję kolekcjonerską płyty czy limitowany zegarek. Nienawidzi za to polityki, choć ma swoje poglądy i chodzi na wybory.

Ceni pogodę ducha, ludzki uśmiech, jest otwarta i tolerancyjna. Dlatego nie warto bać się jej surowego niekiedy oblicza. Często to tylko pozory.