Imieniny Adriana

Pochodzenie

Adrian lub Hadrian to imię męskie pochodzenia łacińskiego od słowa „Hadrianus” i oznacza osobę pochodzącą z miasta Hadria lub Adria. W starożytności istniały dwa miasta o tej nazwie – opisywane imię związane jest z miejscowością cesarza Hadriana, która obecnie nosi nazwę Atri i jest położona na północ od włoskiej Pescary. Drugie miasto Hadria już nie istnieje (kiedyś zlokalizowane pomiędzy Padem i Adygą), ale to od niego pochodzi nazwa Morza Adriatyckiego. Stąd też imię Adrian oznacza również pochodzącego z Morza Adriatyckiego. W Polsce imię Adrian pojawiło się w 1225 roku w łacińskiej formie Adrianus.

Od tego imienia pochodzą nazwiska Adrian, Adrjan, Adriański, Adrjański.

Patron

Imię nosiło kilku wczesnochrześcijańskich świętych i męczenników m. in. św. Adrian z Nikomedii, św. Adrian z Canterbury, a także cesarz Hadrian oraz sześciu papieży.

Św. Adrian z Nikomedii

Postać św. Adriana wspominana jest wraz z żoną Natalią. Małżeństwo żyło w III lub IV wieku w Nikomedii, czyli dzisiejszej Turcji. Adrian był rzymskim oficerem za czasów panowania Maksymiana, który wierzył w Chrystusa. Gdy wyznał to cesarzowi, aresztowano go.

Natalia w przebraniu chłopa przedostała się do więzienia, by prosić męża o modlitwę. Adrian zginął w okrutny sposób, oprawcy odcięli mu ręce i nogi i spalili na stosie. Gdy palono ciało Adriana i innych męczenników Natalia miała rzucić się w ogień, ale została odciągnięta przez strażników. Następnie pochowała jego szczątki w Bizancjum. Wkrótce narodził się kult świętego, a papież Honoriusz I wybudował kościół ku jego pamięci przy Forum Romanum.

Św. Adrian i Natalia uznawani są za patronów dobrych stosunków między małżonkami. Św. Adrian jest ponadto patronem Grammont, Lizbony, posłańców, piwowarów, strażników więziennych i żołnierzy. Bywa wzywany w przypadku bezpłodności.

Przedstawia się go jako młodego żołnierza, w zbroi i z mieczem. Jego atrybutami są kowadło, topór i odcięte ramię.

Cechy

W źródłach poświęconych imieniu Adrian przewijają się informacje, które sugerują, że pod względem charakteru przypomina on trochę Hadriana, jednego z pięciu tzw. dobrych cesarzy.

Pierwsza wskazuje na duże zdolności przywódcze, odwagę, intuicję, pewność siebie. Opis jak najbardziej pasuje do każdego władcy, także i do Adriana. Już od małego chłopaka ma własne zdanie i rozstawia kolegów, a nawet rodziców po kątach. Z trudem znosi wszelkie próby kontroli. Rodzice nastoletniego Adriana muszą się liczyć z tym, że nie raz wda się w bójkę albo zbije piłką szybę. Wyróżnia go nieodparta żądza przygód, wypraw w nieznane. Niektóre jego pomysły są zdecydowanie zbyt ryzykowne, jednak trudno go powstrzymać przed ich realizacją.

Z czasem chłopak o tym imieniu pokornieje, zwłaszcza kiedy znajdzie sposób na rozładowanie energii – np. na treningu w klubie czy w pracy. Wtedy uaktywnia się druga cecha charakterystyczna, czyli opanowanie w dążeniu do celu. Adrianowi nigdy się nie spieszy, wszystkie decyzje podejmuje po długim namyśle, ale skrupulatność, systematyczność, cierpliwość i podążanie do celu metodą małych kroków umożliwia mu osiągnięcie dużego sukcesu, który do tego ma solidne fundamenty. Rozsądne działanie wyróżniało też cesarza, który zreformował system podatkowy, złagodził prawa dotyczące niewolników oraz umocnił granice imperium. Tak jak on, Adrian kieruje się wyższymi ideałami, dobrem ogółu, stara się być sprawiedliwy i szlachetny.

Zawody, jakie najlepiej pasują do charakteru Adriana łatwo wskazać: wojskowy, polityk, reporter, manager.

To, co jeszcze wiąże cesarza i współczesnego Adriana to zamiłowanie do sztuki. Hadrian uważany był za mecenasa sztuki i nauki - pisał wiersze, rzeźbił oraz malował. Także Adrian ceni sobie kulturę. Kupuje książki, oryginalne płyty czy gry komputerowe. Często chodzi na koncerty, do kina, na imprezy, gdzie łatwo zjednuje sobie przyjaciół. Pomaga mu w tym bezpośredniość, wyrozumiałość i otwartość, a także fakt, że każdemu jest gotów służyć pomocą.

W życiu uczuciowym Adriana nie ma miejsca na pośpiech i przypadek. Cierpliwie szuka wymarzonej partnerki, z którą stworzy udany związek. Dlatego dość długo jest kawalerem. W małżeństwie natomiast dąży do kompromisów, ale gdy trzeba, wie jak postawić na swoim. Tak jak w codziennym życiu.