Imieniny Kacpra

Pochodzenie

Kacper jest gwarowym imieniem utworzonym od imienia Kasper.

Imię Kasper pochodzi najprawdopodobniej od perskiego słowa „kansbar” oznaczającego „stróż skarbca, skarbnik”. Według innej hipotezy jest zdrobnieniem imienia Gathaspar, czyli „wspaniały” lub „ten, co dba o swoją cześć”. Grecy znali je jako Gaspares, a Rzymianie Gasparus.

Inna etymologia wskazuje na pochodzenie od łacińskiego „caesar”, które ma ten sam źródłosłów, co niemiecki wyraz „Kaiser” oznaczającego cesarza, króla.

W Polsce imię znamy od XIV wieku w takich formach jak Kaspar (1375), Kasper (1379), Kasfar (1386), Gaspar (1391) oraz Gasper (1459).

Od imienia Kasper pochodzą takie nazwiska jak Kaspar, Kasparek, Kasperek, Kasperczuk, Kasperowicz, Kasperski, Kasprzykowski, Kacperkiewicz, Kacprzykowski, Gaspar, Gasparowicz, Gasperowicz.

Patron

Kacper

Kacper jest jednym z Trzech Króli, którzy przybyli do Betlejem, by oddać hołd nowo narodzonemu Synowi Bożemu. Według Apokryfów każdy z nich wyruszył samotnie: Kacper z Azji, Melchior z Europy, a Baltazar z Afryki – królowie spotkali się dopiero nad Morzem Martwym. Po przybyciu na miejsce Kacper, Melchior i Baltazar złożyli dary: mirrę, kadzidło i złoto, symbolizujące odpowiednio: kapłaństwo, męczeństwo i władzę duchową.

Kasper Bertoni

Urodzony 9 października 1777 roku w Weronie św. Kasper Bertoni jest znany jako założyciel Zgromadzenia Najświętszych Stygmatów Pana Naszego Jezusa Chrystusa.

W jego domu rodzinnym panowała religijna atmosfera, ale nie miał wcale łatwego dzieciństwa - w wieku 11 lat stracił siostrę, a rodzice byli w separacji. Jego kariera prezbitera rozpoczęła się po wstąpieniu do seminarium duchownego, gdzie angażował się w działalność stowarzyszenia sanitariuszy katolickich, którzy opiekowali się rannymi żołnierzami. Jako 18-latek otrzymał święcenia kapłańskie.

W 1816 roku założył szkołę dla kapłanów, a rok po tym wydarzeniu został mianowany misjonarzem apostolskim przez papieża Piusa VII. Wtedy też powołał do życia zgromadzenie Najświętszych Stygmatów Pana Naszego Jezusa Chrystusa, którego członkowie znani są jako „Bortonianie”. Kasper był także duszpasterzem wspólnoty i kierownikiem duchowym sióstr kanosjanek, które stawiały sobie za cel wychowanie i edukacje młodzieży.

Kasper Bertoni już za życia był doceniany przez najbardziej wpływowych ludzi w Kościele katolickim, ale choroba przerwała jego karierę. Zmarł w opinii świętości 12 czerwca 1853 roku w rodzinnej Weronie. Beatyfikował go papież Paweł VI w 1975 roku, a kanonizował Jan Paweł II w 1989 roku.

Kasper del Bufalo

Urodził się 6 stycznia 1786 roku w mieszkaniu dla służby w rzymskim pałacu, jego ojciec był bowiem kucharzem u księcia Altieri. Rodzice zapewnili synowie staranne wychowanie chrześcijańskie. Młody Kasper był chorowity, więc niespecjalną radość przynosiło mu ganianie się po rzymskich kanałach z rówieśnikami. Zaszywał się w tamtejszych kościołach, gdzie podziwiał wizerunki świętych. Imponowali mu szczególnie Alojzy Gonzaga i Franciszek Ksawery, Kasper chciał iść w ich ślady. Wkrótce nawet zaczęto nazywać go „małym Alojzym”. W 1788 roku został uzdrowiony z choroby oczu za wstawiennictwem św. Franciszka Ksawerego.

Po tym jak skończył szkołę podstawową, rozpoczął edukację w jezuickim Rzymskim Kolegium, które miało go przybliżyć do upragnionego celu, którym było zostanie misjonarzem. Jego kazania i wystąpienia w kościołach i na placach budziły coraz większą uwagę i oddziaływały na powiększający się z każdym dniem tłum. Szczególną estymą cieszył się wśród skromnych i ubogich ludzi, do których trafiał szczerym i nieskomplikowanym językiem.

W 1808 roku zawisło nad Rzymem nieszczęście związane z działaniami Napoleona, który opanował miasto i zażądał od duchownych przysięgi lojalności. Kasper skwitował to jedynie słowami „nie mogę, nie chcę, nie powinienem”. We francuskim więzieniu spędził cztery lata – był w zakładach karnych w Bolonii, Imoli i na Korsyce. W 1814 roku Rzym uwolnił się od panowania Napoleona, a del Bufalo postanowił zostać misjonarzem. Jego celem był wyjazd do dalekich krajów niczym jego idol Franciszek Ksawery, ale papież przekazał mu zadanie prowadzenia misji ludowych we Włoszech. Czynił to z tak wielką gorliwością, że określono je jako „wielkie duchowe trzęsienia ziemi”.

Kasper po tej decyzji założył Zgromadzenie Misjonarzy Przenajświętszej Krwi, którego celem jest między innymi duszpasterstwo i nauczanie młodzieży. Zakonnicy działali niezwykle aktywnie we Włoszech. W 1821 roku dzięki wstawiennictwu rzymianina u papieża ocalało miasto Sonnino, które słynęło z brutalności. Papież Pius VII powierzył mu więc karkołomną misję uzdrowienia moralnego całej prowincji dotkniętej bandyckimi napadami. Z tego tytułu miał zatargi z karbonariuszami, którzy oskarżali go nawet przed zwierzchnikiem kościoła. W 1834 roku pomógł św. Marii de Mattias założyć Zgromadzenie Sióstr Adoracji Przenajdroższej Krwi. Pod koniec życia, choć był schorowany, udał się do Rzymu by nieść posługę kapłańską wśród umierających na ulicach, gdy tylko dowiedział się, że wybuchła tam epidemia cholery. Zmarł w grudniu 1837 roku. Pochowano go w Albano koło Rzymu, a przy jego grobie wydarzyło się wiele cudów. Jego szczątki nadal są przechowywane w kościele S. Maria in Trivio w Rzymie. Beatyfikował go w 1904 roku w bazylice św. Piotra w Rzymie papież Pius X, a kanonizował w pięćdziesiąt lat później papież Pius XII.

Cechy

Kacper oznaczał dawniej skarbnika królewskiego, czyli osobę, która z urzędu musiała cieszyć się poważaniem i zaufaniem. Taki jest właśnie współczesny posiadacz tego imienia – przyjaciele mogą na nim polegać w każdej sytuacji i mieć pewność, że nie zdradzi żadnej tajemnicy. Jest odpowiedzialny, a co za tym idzie gospodarny i rozsądny. Już od dziecka pełni rolę skarbnika klasowego, a w starszym wieku organizuje zrzutki na prezent imieninowy dla przyjaciela czy rodzeństwa. Wie jak dysponować pieniędzmi, potrafi z jednej złotówki zrobić dwie, z dwóch dziesięć, a z dziesięciu sto…

Kacper jest wielkim optymistą, w tej mierze zadziwia każdego. Nawet w najtrudniejszych sytuacjach potrafi znaleźć pozytywy i rozwiązanie. Należy do osób, które wierzą w swoje umiejętności –jego motto to „dam radę”, a wyrażenie „ nie da się tego zrobić” jest dla niego czymś abstrakcyjnym. Unika spokojnych i monotonnych zajęć, którym nie towarzyszą żadne emocje. Z drugiej strony potrafi je znaleźć w zajęciach, które innym właśnie takie się wydają. Dla jednego bowiem programowanie będzie jednostajnym wpisywaniem kodu, dla niego tworzeniem nowych rzeczy. Gdy dla kogoś bluesowa ballada to nudne wycie, dla niego jest to sposób na uzewnętrznienie swoich emocji.

Z natury jest wesoły, serdeczny i ma olbrzymie poczucie humoru. Dzięki temu szybko zjednuje sobie sympatię otoczenia, przyciąga do siebie ludzi i powszechnie jest uznawany za duszę towarzystwa. Nie skromnie powinien też przyznać, że uwielbia błyszczeć w gronie znajomych. Na przykład wśród kolegów jest tym, który pierwszy zdobędzie się na odwagę by zagadać do pięknej dziewczyny lub zaprosić ją do tańca. Zna też setki dowcipów i anegdot, uwielbia wygłupy i żarty, a ujmuje często tym, że potrafi śmiać się również z siebie i swoich wad. Można go „kupić” komplementami i pochlebstwami, gdyż jest to po prostu melodia dla jego uszu. Warto jednak, by Kacper cały czas miał świadomość, że nadmiar pochlebstw prowadzi do zbytniego samouwielbienia i łatwo przekroczyć granicę. Może się to przejawiać przecenianiem swoich umiejętności lub spoczynkiem na laurach, zadowoleniem się osiągnięciem pewnego poziomu. A przecież Kacper ma duże możliwości, które powinien wykorzystać. Jest mądry, błyskotliwy i kreatywny – jeśli dołoży do tego sumienność i chęć do stałego doskonalenia się, sukcesy są mu pisane. Dzięki temu że jest osobą kontaktową i „wygadaną” świetnie poradzi sobie jako handlowiec, marketingowiec, dziennikarz, adwokat czy polityk.

Kacper jest tolerancyjnym człowiekiem, o czym łatwo się przekonać. Nie ma on problemu zarówno z osobami o innej orientacji seksualnej, czy innego wyznania. Akceptuje każdego, kto ma pokojowe zamiary i na siłę nie zmienia innych. Dzięki temu cieszy się powszechną sympatią i uchodzi za dobrego dyplomatę. Gdy trzeba poprosić nauczyciela o przełożenie egzaminu, on nadaje się do tego najlepiej.

Warto przyjrzeć się Kacprowi pod kątem jego podejścia do ojcostwa... Uważa, że powinna to być przemyślana decyzja, więc najczęściej zakłada rodzinę jako dojrzały i w pełni odpowiedzialny człowiek. Stara się być takim ojcem, który spędza dużo czasu z dziećmi, gra z nimi w piłkę, układa klocki czy zabiera na basen/plaże. Każda kobieta powinna wziąć to pod uwagę, a nie tylko to, że jest czarujący ...