Imieniny Klaudiusza

Pochodzenie

Klaudiusz to męskie imię łacińskie: pochodzi od nazwy rzymskich rodów Klaudiuszy, które wywodziły się z miasta Clausus. Dosłowne znaczenie imienia Klaudiusz to „kulawy”, „chromy”, a więc oznacza człowieka niepewnego.

Warto wiedzieć, że cesarz o tym imieniu był ciekawą postacią ówczesnego imperium rzymskiego. Choć miał bliskie powiązania z panującą dynastią, to odsunięto go od życia publicznego z powodu ułomności fizycznych. Już od dziecka utykał na skutek paraliżu, ślinił się, jąkał, ciekło mu z nosa, a przez świnkę ogłuchł na prawe ucho. Do tego często chorował. Matka oraz babka traktowały go jak idiotę, ale Klaudiusz będąc izolowanym w dzieciństwie czytał i zdobywał wiedzę (między innymi z historii). Jego bratanek Kaligula dla żartu mianował go konsulem. Był to pierwszy publiczny urząd sprawowany przez Klaudiusza, który miał wtedy 46 lat. Po śmierci bratanka został jednak najważniejszą osobą w imperium. Znany jest z triumfalnej wyprawy do Brytanii w 43 roku, był też ostatnim sławnym człowiekiem władającym językiem etruskim. Zgubiły go kobiety – druga żona Agrypina nie tylko miała znaczący wpływ na jego rządy, ale najprawdopodobniej go otruła.

W Polsce imię Klaudiusz jest znane od XVIII wieku.

Patron

Św. Klaudiusz

Klaudiusz (urodzony w III wieku) był uzdolnionym kamieniarzem - padł ofiarą prześladowań chrześcijan za czasów cesarza Dioklecjana. Wraz z towarzyszami - Nikostratem, Kastorem i Symforianem zostali utopieni w rzece za odmowę oddania hołdu bożkowi, jakim miało być wyrzeźbienie posągu Asklepiosa. Kult Czterech Koronatów rozpoczął się wkrótce po wyłowieniu ich ciał. Klaudiusz jest patronem rzeźbiarzy.

Klaudiusz de la Colombiere

Klaudiusz de la Colombiere urodził się 2 lutego 1641 roku w Grenoble, w święto Ofiarowania Pańskiego. Jego rodzina była bardzo religijna, o czym świadczy fakt, że bracia zostali kapłanami, a siostra wstąpiła do klasztoru. Klaudiusz w wieku 18 lat uczęszczał natomiast do Towarzystwa Jezusowego, gdzie odbył między innymi kurs filozofii. W latach 1666-1670 w Paryżu uczył się na studiach teologicznych, gdzie jednocześnie pełnił funkcję korepetytora i wychowawcy synów ministra finansów Colberga.

De la Colombiere szybko zdobywał uznanie: po święceniach kapłańskich został kaznodzieją w Lyonie, a w 1674 roku przełożonym w domu jezuickim Paray-le-Monial. Tam służył jako kierownik duchowy św. Małgorzacie-Marii Alacoque. Apostołka kultu Najświętszego Serca Jezusowego miała w tym czasie objawienia Chrystusa, jednak otoczenie nie dawało temu wiary. Jezus zapewnił ją jednak, że wkrótce pozna swojego wiernego sługę i przyjaciela, którym był właśnie Klaudiusz. Jemu można więc zawdzięczać rozszerzenie kultu Najświętszego Serca, który głosił także po wyjeździe do Anglii. Był tam kaznodzieją Marii z Modeny, późniejszej królowej Wielkiej Brytanii. Podczas pobytu na wyspie nawrócił między innymi księcia Yorku oraz wielu wyznawców anglikanizmu. Z tego powodu został oskarżony o konspirację i osadzony w więzieniu Kings Bench, gdzie na wskutek fatalnych warunków i złego traktowania ciężko zachorował na gruźlicę. Dzięki godności kaznodziei i wstawiennictwu króla Francji uniknął śmierci, ale został skazany na banicję. Ostatnie lata życia spędził w Lyonie, gdzie był kierownikiem duchowym młodych jezuitów oraz w Paray-le-Monial, gdzie się leczył. Tam też zmarł w wieku zaledwie 41 lat. Dwa lata później zebrano i wydano jego pisma, które złożyły się na 4 tomy.

W kościele jezuickim gdzie go pochowano można oddać dziś hołd jego relikwiom. Klaudiusz de la Colombiere został beatyfikowany w 1929 roku przez Piusa XI, kanonizował go natomiast Jan Paweł II w maju 1992 roku.

Cechy

Człowiek o tym imieniu jest nieprzewidywalny. Ma cechy dwóch różnych mężczyzn – jeden jest odważny, uparty, despotyczny i zadziorny, a drugi wyobcowany, nieśmiały i wrażliwy. Pierwszy nie ma trudności z eksponowaniem swojego zdania, poglądów, co więcej często narzuca je innym, nie znosi dyskusji. Drugi z kolei jest wyważony, zdystansowany i skryty. Jak to możliwe? Widocznie dla Klaudiusza raz świeci słońce, a raz pada deszcz – reaguje bardzo emocjonalnie i byle co potrafi zmienić jego nastrój. Na szczęście po zsumowaniu tych dwóch charakterów wychodzi całkiem sympatyczny osobnik, który sypie dowcipami jak z rękawa, potrafi się bawić i ma dobre serce. Stara się zgrywać twardziela, ale tak naprawdę łatwo go udobruchać. Jest towarzyski i życzliwy, zwyczajnie lubi ludzi. Zawsze można liczyć na jego pomoc i wsparcie, a co najważniejsze dyskrecję w każdej sprawie.

Jest typem człowieka, który odnajduje się zarówno w samotności, kiedy się wycisza, dystansuje do problemów, jak i w głośnym tłumie, gdzie uwalnia emocje. Jest więc trochę jak kameleon, który potrafi przystosować się do różnych środowisk.

Bardzo kocha swoją żonę, ale prowadzi z nią wiele potyczek. Wszystko przez to, że nie jest typem pantoflarza i często sprzeciwia się żonie, choćby dla sportu:) Oczywiście wszystko z humorem, ale z chłopakami na mecz i tak pójdzie czy wypije jeszcze jednego:) Podobnie jak wiele innych osób na całym świecie, lubi alkohol. Na tyle, że nierzadko jest kolekcjonerem ciekawych trunków – wina, whiskey czy piwa. Interesuje się również historią, na przykład drugą wojną światową i starożytnym Rzymem (najprawdopodobniej ze względu na swoje imię).

W historii znamy kilku wybitnych Klaudiuszów, poniżej przykłady na to, że współczesny posiadacz tego imienia może mieć coś z nimi wspólnego.

Ma wyobraźnię, jest kreatywny a jego atutem są duże zdolności artystyczne - to być może pierwiastek zaczerpnięty od słynnego malarza Claude Moneta. Pasowałoby to zresztą do jego wrażliwego charakteru – od obrazu Moneta wziął się kierunek w malarstwie nazywany impresjonizmem, którego przesłaniem było dążenie do oddania zmysłowych, ulotnych momentów.

Futbol to jedna z jego sportowych pasji. Od małego ma z nim styczność: podwórkowe mecze z kolegami, Liga Mistrzów w telewizji czy granie na konsoli w FIFĘ. Imię Klaudiusz nosił wybitny włoski obrońca Gentile, mistrz świata, podpora Juventusu. Nasz bohater także potrafi bronić na boisku, a po za tym dzięki piłce nożnej może pochwalić się szeroką wiedzą geograficzną. Wie, gdzie leży Argentyna, Urugwaj, Manchester, Madryt, Monachium czy Neapol. Znajomość mapy być może zawdzięcza też Klaudiuszowi Ptolemeuszowi, który był geografem. Innym bonusem od tego uczonego matematyka i astronoma jest właśnie analityczny umysł. W szkole dobrze radzi sobie z przedmiotów technicznych i ścisłych i ma niezłe predyspozycje do zawodu architekta, programisty, inżyniera.

Jak widać z powyższego opisu, Klaudiusz to wszechstronnie uzdolniony człowiek, ale trudny do rozszyfrowania. Najważniejsze jednak, że da się lubić!