Imieniny Romualda

Pochodzenie

Imię męskie pochodzenia greckiego, które powstało na gruncie języka staro-wysoko-niemieckiego z elementów „hrom”, „hruom” (sława, chwała) oraz „waltan” (panować, rządzić). W naszym kraju większym zainteresowaniem cieszy się dopiero od XIX wieku, choć znane było już w 1603 roku, kiedy do Polski sprowadzono zakon kamedułów, których założycielem był św. Romuald.

Patron

Św. Romuald

Założyciel zakonu kamedułów urodził się w 952 roku niedaleko Rawenny, w książęcym rodzie Honesti. W młodości brał przykład z zamożnych rodziców i bez umiaru oddawał się uciechom życia. Pewnego dnia był jednak świadkiem dramatycznej sceny – jego ojciec Sergiusz podczas kłótni zabił swojego brata. Przerażony i targany wyrzutami sumienia Romuald postanowił porzucić dotychczasowe życie i zamknął się samotnie na 40 dni w klasztorze S. Apollinare in Classe. Legenda głosi, że ujrzał nawet świętego Apolinarego, co skłoniło go do wstąpienia do zakonu benedyktynów i przyjęcia święceń kapłańskich. Zaangażował się do tego stopnia, że przodował w umartwieniach i ćwiczeniach duchowych, robiąc nawet wyrzuty zakonnikom, którzy mieli mniej zapału i wewnętrznej dyscypliny. Przez to zniechęcił do siebie towarzyszy i musiał opuścić klasztor.

Przyłączył się do starego pustelnika Maryna, który mieszkał na lagunie koło Wenecji. U jego boku uczył się surowego życia eremity. Pustelników odwiedzali różni ludzie, w tym Pietro Orseolo, obalony doża wenecki wraz ze swoim kompanem Janem Gradenigo. Przybysze szukali odkupienia, ponieważ wcześniej postępowali nieuczciwie. Odwiedził ich także opat klasztoru kluniackiego św. Michała w Cuxa i zaprosił w swoje strony, na co pustelnicy przystali. Podczas pobytu w Pirenejach Romuald zyskał ogromny szacunek, do tego stopnia, że miejscowi zagrozili mu śmiercią, jeśli odejdzie – po to, by jego relikwie zostały w Cuxa. By więc ratować ojca, który chciał przerwać pokutę w klasztorze i wrócić na złą drogę, Romuald zaczął udawać szalonego - ogolił głowę i zaprzestał postu, dzięki czemu w końcu puszczono go wolno. Gdy wrócił w rodzinne strony, udało mu się namówić ojca do dalszej pokuty.

Otton III wkrótce powierzył mu godność opata klasztoru S. Apollinare in Classe, ale Romuald pełnił to stanowisko tylko przez rok. Jego misją była działalność na własny rachunek - od 999 roku zreformował i założył około trzydzieści eremów w całej Italii. Dał w ten sposób początek zakonowi kamedulskiemu, który dziś zrzesza około 500 eremów i klasztorów. Do historii Kościoła z ramienia kamedułów przeszło wielu świętych (w tym Doktor Kościoła św. Piotr Damian), papież Grzegorz XVI, dziesięciu kardynałów i wielu biskupów. Główną siedzibą Zakonu jest Camaldoli, do którego Romuald przybył w 1012 roku. Tam osiadł na stałe: zbudował sobie małą drewnianą celę, wnikliwie studiował pisma i żywoty egipskich ojców pustyni. On i towarzyszący mu mnisi praktykowali w swoich celach bezwzględne milczenie i ustawiczne posty (np. nie mogli jeść mięsa). Z powstaniem Camaldoli związana jest legenda: Romuald podczas snu ujrzał swoich uczniów odzianych w białe habity wchodzących do nieba po drabinie Jakubowej. W tym właśnie miejscu święty postanowił założyć klasztor. Okazało się, że identyczną wizję miał właściciel ziemi, więc podarował im swoje tereny. Na cześć darczyńcy nazwali te tereny doliną Maldolego (Campo di Maldoli) – stąd nazwa Camaldoli i zgromadzenia – kameduli. Jest to jedyny erem, który przez setki lat przetrwał wojny, rabunki czy pożary. Do dziś można zobaczyć 20 cel pierwszych mnichów kamedulskich, wśród nich oczywiście celę św. Romualda. Mieszkający tu dziś zakonnicy cierpliwie odpowiadają na pytania zwiedzających. Godło zakonu przedstawia dwa gołąbki, które piją z jednego kielicha. Symbolizuje to połączenie życia wspólnotowego z pustelniczym, ducha anachoreckiego z monastycznym. Romuald jest oczywiście patronem kamedułów. Wśród uczniów św. Romualda był m. in. św. Bruno z Kwerfurtu – apostoł Pomorza, kapelan Ottona III. Wysłał on do Polski innych uczniów Romualda - św. Benedykta z Benewentu i św. Jana z Wenecji, którzy ponieśli na naszych zmieniać śmierć męczeńską w 1003 roku. Napadnięci nazywani są Pięcioma Braćmi Męczennikami lun Pierwszymi Męczennikami Polski.

Romuald, kiedy poczuł że zbliża się jego śmierć, udał się do klasztoru Val di Castro, niedaleko Ankony. Tam zmarł w 1027 roku, w wieku 75 lat. Już w 1072 roku papież Aleksander II potwierdził zgromadzenie jako osobny zakon pod nazwą Kamedułów. W 1302 roku ogłoszono Romualda świętym, a w 1466 roku, ponad 430 lat po śmierci, jego ciało nadal było nienaruszone. W 1481 roku skradziono je, na szczęście udało je się odzyskać. W tym samym roku przeniesiono reliwkie do kościoła kamedułów św. Błażeja w Fabriano i złożono w drogocennym sarkofagu. Od tej pory patronem kościoła jest także Romuald.

W ikonografii św. Romuald przedstawiany jest jako brodaty mnich, w białym habicie kamedulskim, niekiedy z księgą w ręku lub modelem pustelni. Często jest ukazywany także z drabiną do nieba, co nawiązuje do jego wizji.

Cechy

Imię to jest nieco zapomniane, choć niesłusznie. Wystarczy wspomnieć, że nosił je Romuald Traugutt – polski generał, dyktator powstania styczniowego. Był silnym, zdecydowanym, niezłomnym człowiekiem, w dodatku prowadził pobożne życie. A jaki jest współczesny Romuald?

Nadrzędną cechą Romualda jest ambicja. Od dziecka wysoko stawia sobie poprzeczkę i dąży do tego, by być lepszym od innych, wyróżniać się z tłumu. Lubi zwyciężać (np. podczas meczu piłkarskiego czy szkolnej bójki) i być podziwianym. Dlatego niektóre rzeczy robi pod wpływem chwili, impulsu, bez planowania – dopiero potem zastanawia się nad konsekwencjami. To jednak przejaw jego pewności siebie i wspomnianej ambicji - Romuald nigdy nie bierze pod uwagi porażki, że coś może się nie udać. Jest przy tym zawzięty i pełen zapału, ale zarazem niecierpliwy, dlatego gdy coś mu nie wychodzi, szybko się denerwuje. Wybuchy gniewu sprawiają, że ma opinię choleryka. Jednak według imienników te nerwy często są kontrolowane. Jeśli krzyknie na kogoś, to wcześniej sprawdza teren. Oznacza to, że dzięki sprytowi nigdy nie pali za sobą mostów i z trudnych sytuacji potrafi wychodzić obronną ręką.

Jest szczególnie uzdolniony - najwięcej talentów przejawia w naukach i zawodach technicznych. Uchodzi za niezłego majsterkowicza – zanim wezwie hydraulika, ślusarza albo mechanika samochodowego, sam spróbuje naprawić usterkę. I często mu się to udaje! Jest dobry w budowlance, praca fizyczna zresztą mu odpowiada. Ma również dobrą pamięć, zdolność do nauki języków obcych. Świetnie też posługuje się słowem mówionym – dzięki takim zdolnościom potrafi z każdym znaleźć wspólny język – z sąsiadem, znajomymi z pracy, z żoną, a nawet teściową.

Wielu mężczyzn o imieniu Romuald pamięta obowiązkowy pobór do wojska, stąd ceni sobie dyscyplinę, zasady. Jako ojciec uważa, że mają one duże znaczenie w wychowaniu potomków. Choć kocha swoje dzieci i jest gotów uchylić im nieba, to jednak pilnuje, by się szybko usamodzielniły, nie miały wszystkie podanego pod nos.

Nie lubi tez okazywać słabości, co niestety zawsze ma dobre strony. Po pierwsze rzadko mówi o swoich problemach, o tym co go gryzie i martwi. Po drugie – sporadycznie chodzi do lekarza, unika badań kontrolnych. Jeśli chce zadbać o zdrowie, powinien to zmienić.

W miłości zdecydowany i aktywny od najmłodszych lat. Romuald jest świadomy swojego uroku i wie, jak go używać. Ma zresztą dość hedonistyczną naturę – lubi dobrą zabawę, spotkania ze znajomymi, randki z kobietami. Nie odmawia sobie przy tym alkoholu, należy zresztą do wesołych, rozmownych ludzi, którzy zdecydowanie bardziej cenią żarty niż grobową atmosferę. W stosunku do ludzi jest przeważnie dobroduszny, choć zdarza mu się sarkazm.

Romualda z charakteru można by opisać jako człowieka starej daty, przywiązanego do tradycji, zdyscyplinowanego, niezależnego, z zasadami. Równocześnie tryska energią i jest wiecznie młodych duchem.