Imieniny Teresy

Pochodzenie

Teresa – imię żeńskie, które w języku greckim oznacza mieszkankę wyspy Thera. Wyspa położona na Morzu Egejskim nosi obecnie nazwę Santoryn. Według innej hipotezy imię wywodzi się od słowa „teresis”, co znaczy „opieka”, „obrona”. Jeszcze inne źródła wskazują na rdzeń „dher” w nazwie wyspy „Thera”, czyli „zwierzę".

W „Księdze Imion” (Kupis, Wernichowska, Kamyczek) znajdziemy informacje, że imię to może oznaczać również amatorkę dziczyzny oraz kobietę, która bierze udział w polowaniu na grubego zwierza.

Od tego imienia pochodzą nazwiska: Teresiak, Tereszko, Tereszkowski.

Popularność imienia w naszym kraju wiąże się z kultem św. Teresy z Avili, choć pojawiło się znacznie wcześniej, w XII wieku. Kolejnym momentem, kiedy można zaobserwować wzrost zainteresowania tym imieniem przypada na rok 1925, kiedy kanonizowano Teresę od Dzieciątka Jezus.

Patron

Teresa z Ávili

Teresa z Avilii wywarła ogromny wpływ na życie zakonne na świecie i uważana jest za jedną z najwybitniejszych mistyczek w historii. Papież Paweł VI ogłosił ją w 1970 roku doktorem Kościoła, drugą obok Katarzyny ze Sieny.

Kobieta urodziła się w 1515 roku w Ávili, najwyżej położonym mieście Hiszpanii. Teresa od najmłodszych lat zafascynowana była żywotami świętych, a w wieku siedmiu lat wraz z bratem Rodrigo uciekła z domu, by oddać życie jako męczennica wśród Maurów. Powstrzymał ich dopiero wujek Teresy, gdy rodzeństwo oddaliło się już poza mury miasta. To znakomicie oddaje jej charakter, gdyż była pełna temperamentu, porywcza i pobudliwa. Wychowywała się w wielodzietnej rodzinie i jak sama wspominała, wszyscy byli cnotliwi oprócz niej. Ojciec uważał ją jednak za ukochane dziecko.

Teresa w wieku 12 lat przeżyła wielką tragedię, zmarła bowiem jej matka. Zrozpaczona dziewczynka powierzyła się Matce Bożej, a w tym samym roku ojciec oddał ją pod opiekę augustianek w Ávili. Długa choroba stała się dla niej okazją, by pogłębić swoją wiarę. Podczas pobytu w Zgromadzeniu Sióstr Świętego Augustyna podjęła decyzję, by oddać swe życie Bogu i wstąpić do zakonu karmelitanek. Tam jednak ciężko zachorowała - przebywała cztery dni w śpiączce, później była częściowo sparaliżowana i przez wiele lat miała problemy z poruszaniem się. W tym okresie Teresa doznała pierwszych doświadczeń mistycznych, które towarzyszy jej do końca życia. Święta z Avili twierdziła, że osiągnęła najwyższy poziom rozwoju duchowego. W 1560 roku miała wizję piekła, co skłoniło ją do dążenia do całkowitej doskonałości. Koszmar Teresy skłonił jednego z najwybitniejszych artystów baroku Berniniego do stworzenia słynnego dzieła „Ekstaza świętej Teresy”, które można podziwiać w bazylice Santa Maria della Vittoria w Rzymie. Dzieło to stało się najbardziej kontrowersyjnym w dorobku artysty, ale i najbardziej podziwianym oraz uważanym za jego życiowe osiągnięcie.

Ważnym momentem w życiu Teresy było poznanie franciszkanina, św. Piotra z Alkantary. Był on jej spowiednikiem i przewodnikiem duchowym oraz zainspirował do zreformowania gałęzi zakonu karmelitańskiego. Założyła skrajnie ubogi klasztor w rodzinnej Avili składający się tylko z małego domu i kaplicy. Jej misją był powrót do wcześniejszych, surowszych reguł zakonu karmelitów i uzupełnieniu go o nowe, takie jak: biczowanie raz w tygodniu (rozumiane jako nabożeństwo) i chodzenie boso. W 1567 roku otrzymała od generała zakonu Rubeo de Ravenna pozwolenie na założenie dwóch klasztorów według zreformowanej przez siebie reguły. Przekonała św. Jana od Krzyża (zreformował męską gałąź karmelitów) i Antoniego od Jezusa, by pomogli jej w tym przedsięwzięciu. Reforma została osiągnięta, jednak Teresa i zwolennicy musieli zmagać się z niechęcią starszych członków, którzy nie akceptowali surowszych reguł. Św. Jana od Krzyża uwięziono w Toledo, gdzie był głodzony i torturowany.

W ciągu ostatnich trzech lat życia, Teresa z Avili założyła 17 klasztorów. Podczas jej wieloletniej działalności reformatorskiej, surowsze reguły przyjęła także podobna ilość męskich zakonów karmelitów. Teresa, utrudzona nieustającą pracą i cierpieniami fizycznymi zachorowała podczas podróży z Burgos do Alba de Tormes i wkrótce potem zmarła. Jej ciało zakopano w ziemi, a mimo to dwa lata po ekshumacji znaleziono je w stanie nienaruszonym. Zwłoki przeniesiono do zakonu Alba de Tormes, który założyła - dziś to jedno z najważniejszych miejsc pielgrzymkowych w Hiszpanii. Została kanonizowana przez papieża Grzegorza XV w 1622 roku.

Św. Teresa pozostawiła po sobie liczne dzieła ascetyczne, będące jednymi z najwybitniejszych w literaturze mistycznej Kościoła katolickiego. Najważniejsze dzieła świętej Teresy z Avili to m. in. „Księga życia”, „Twierdza wewnętrzna”, „Droga doskonałości”, „Księga fundacji”. Wzywa się ją w przypadku bólu serca i głowy. Jest patronką Hiszpanii, arcydiecezji Meksyk, zakonów karmelitańskich, pisarzy, chorych, matek tasiemkarzy.

Cechy

Teresa, jak to miała w zwyczaju jej słynna patronka lub Matka Teresa z Kalkuty, ma w sobie ogromną potrzebę niesienia innym pomocy. Jest to tym bardziej intrygujące, że sama o nią nigdy nie prosi – przyjmuje rzeczy, takie jakie są, nie umartwia się i nie użala nad sobą. Warto dodać, że Teresa jest kobietą wielkoduszną, która zachowuje wieczny optymizm i pogodę ducha. Potrafi znaleźć rozwiązanie każdego problemu i nawet w najtrudniejszych sytuacjach nie traci kontroli nad sobą. Zgodnie ze swoją charakterystyką Teresa najlepiej sprawdza się w zawodach, gdzie „opiekuje się” innymi, jak np. pielęgniarka, lekarz, terapeutka, nauczyciel a także stewardesa. Nie trzeba dodawać, że jej zdolności pedagogiczno-opiekuńcze przekładają się na wychowanie dzieci. Postępuje w ten sposób, by syn lub córka mogli przyjść z każdym problemem, zawsze znajdzie dla nich czas. Jednocześnie z całych sił stara się im zapewnić maksimum komfortu życiowego.

Jedną z bardzo cenionych cech charakteru Tereski jest jej odwaga i bezinteresowność. Choć jest kobietą, to nie waha się stawiać silniejszym i niebezpiecznym ludziom. Gdy widzi, że słabszemu dzieje się krzywda potrafi zainterweniować, podczas gdy inni siedzą cicho jak mysz pod miotłą. Jest osobą niekonfliktową i nigdy nie daje się wciągnąć w intrygi. Ma swoje zdanie i na tyle odwagi, że nie boi się sprzeciwić większości.

Kobieta o imieniu Teresa wyróżnia się spośród innych świetnym zdrowiem. Rzadko dopadają ją choroby czy kontuzje, co pewnie również ma wpływ na jej dobry humor.

W miłości Teresa jest bardzo opiekuńcza i wyrozumiała, ale też i namiętna. Jej ideał związku oparty jest na równości, wspólnym podejmowaniu decyzji i rozwiązywaniu problemów. Nienawidzi kłamstwa, według jej to najkrótsza droga do zerwania.

Pasją Teresy są podróże – kocha zarówno wyjazdy wakacyjne, gdzie punktem kulminacyjnym są drinki i plaża, jak i wycieczki, na których może podziwiać dorobek kulturalny i zabytki. Chętnie też pojawia się tam, gdzie dzieje się coś ważnego, np. na marszu, festiwalu muzycznym czy nawet podczas zawodów sportowych. Sport jest bowiem kolejną pasją Teresy – lzarówno gry zespołowe takie jak piłka nożna czy siatkówka, jak i sporty indywidualne.

Warto podkreślić duże zaangażowanie we wszystko czym się zajmuje. Dba o swój rozwój i stale podnosi umiejętności. Należy do tych osób, które mają duże ambicje i wysoko stawiają sobie poprzeczkę. Nawet porażki nie zniechęcają jej do dalszych działań, dzięki czemu wiele osiąga w swoim życiu. Nie chodzi tu jednak wcale o pieniądze, dla Teresy o wiele ważniejsza jest miłość, szacunek, pasja, szczęście. Pogoń za pieniądzem nie jest dla niej, ona woli czerpać z życia pełnymi garściami.

Teresa jest bardzo towarzyska, ale nie boi się samotności. To dla niej dobry czas na rozmyślania, analizowanie podjętych decyzji. Lubi czasem iść lub jechać bez celu – byle przed siebie, w siną dal…