Matki Boskiej Gromnicznej

Oficjalna nazwa tego kościelnego święta to Ofiarowanie Pańskie, obchodzone 40 dni po Bożym Narodzeniu. Upamiętnia ofiarowanie Jezusa Chrystusa w Świątyni Jerozolimskiej. Jak podaje Ewangelia św. Łukasza, każdy pierworodny chłopiec miał być poddany symbolicznemu ofiarowaniu Bogu w świątyni. W przypadku Jezusa obrzęd ten miał jednak wyjątkowy charakter, ponieważ ofiarowywał się on swojemu Ojcu. Będąc zarazem człowiekiem, reprezentował również całą ludzkość, która oddaje się woli Bożej, będąc jednocześnie „światłem” woli Pańskiej. Tradycyjnie od IX wieku tego dnia w kościołach święci się gromnice – które miały chronić domostwa przez piorunami. Odbywa się również procesja z płonącymi świecami, symbolizująca życie w jedności z Chrystusem. Dawniej po uroczystościach przynoszono płonące świece do domów i wypalano znak krzyża w belce na suficie – miał on chronić przed nieszczęściem i żywiołami. Co więcej, wierni przynosili zwykle świece, przy których byli chrzczeni, i które „towarzyszyły” im przez całe życie (wręczano je również konającym). Dziś coraz częściej można je kupić w kościele przed liturgią. Święto Ofiarowania Pańskiego wyznacza również zakończenie okresu bożonarodzeniowego, kończy się śpiewanie kolęd, a choinki powinny zostać rozebrane. Jeszcze dziś, gdzieniegdzie, zwłaszcza na obszarach wiejskich, można latem w czasie potężnych burz dostrzec płonące gromnice w oknach. Nie oznacza to oczywiście, że ludzie rezygnują z piorunochronów. Jak mówi jedna ze słynnych porad nepalskich mędrców: „Wierz w Boga, ale zamykaj samochód”.