Międzynarodowe święto, w większości państw na świecie również dzień wolny od pracy. Pierwszy dzień nowego roku obchodzony był 1 stycznia po raz pierwszy dzięki Juliuszowi Cezarowi w 46 r. p.n.e. Zwyczaj ten jednak nie przetrwał długo – wraz z narodzinami chrześcijaństwa data przesunęła się na 25 marca, czyli święto Zwiastowania Pańskiego. Dopiero kilka wieków temu Europa zaczęła stopniowy powrót do kalendarza juliańskiego.
Najbardziej powszechnych zwyczajem noworocznym jest picie szampana i składanie życzeń najbliższym. Widowiskowym aspektem obchodów są również fajerwerki, które wraz z wybiciem północy wystrzeliwane są zarówno przez władze miast, jak i całe rzesze świętujących. Wyznawcy prawosławia i grekokatolicy Nowy Rok witają również 14 stycznia – według kalendarza gregoriańskiego. Jeszcze ciekawej sytuacja prezentuje się w Azji, gdzie obowiązuje kalendarz księżycowy. Tam też święto jest ruchome i przypada zwykle w styczniu lub lutym. Jako że wspólną tradycją wielu kultur i państw świata jest sylwestrowa zabawa do białego rana, spora cześć populacji w Nowy Rok przeżywa tak zwany syndrom dnia następnego i robi wszystko, by wydobrzeć do 2 stycznia, kiedy zwykle trzeba wrócić do pracy.